дзесяцігоддзі вышаў з ужытку, адноўлены быў толькі ў часе вайны. Прыўёз лучыны на зіму ўсю, бабе анігадкі, будзе патпалу. Пае. Янкі Купалы. Лучыны насёк кашоў тры. Кл. Параўн.: сініца. ЛУШ ПА'ЙКА (лушпайка i лушупайка) жан. Звычайна ўжываецда ў множн. Што i лупаі, лупайкі (гл.). Зьёўшы адных лушпаяк, ні нёсыіімуцда (не будуць несціся куры, калі карміць толькі лушпайкамі). Кл. ЛУШ УПА'ЙКА (лушупайка i лушпайка). Гл. лушпайка. Кл., пас. Янкі Купалы. ЛЯЖ А'ЦЬ (л[е]жицъ, ляжаць) -у, ыш. 1. Ляжаць. Кл., Поб. 2. Хварэць, быць прыкаванаму да пасцелі хваробаю. Ляжаў цяжка (арф). Кл. Бельма ляжаў крэпко. Кл. ЛЯМЕ'НЕВЫ (лямёнявы i лямёняву). Алюміневы. Л[е]мёнявае пасуды ўсякае навёзьлі. Барб. Лямёнявы кацялок нашла ў лесе. Кл. ЛЯНЫ 7 (ляны, л[е]ны). Гультай, лянівы. Ужываюцца ляны i лянівы. Кл., Хал., Кае. Гаспадар ляны буў. Кл. ЛЯПЕ'Ш (л[е]пёш) мужч. 1. Няўдалы ацёслівы хлеб. Лепяша нейкага спякла (арф.). Кл. 2. Тоўсты, нязграбны (як злеплены) чалавек. Hi жаніх, а л[е]пёш нёйкі. Пас. Янкі Купалы. Калі ідзе гутарка пра малое дзіця ді іншую жывую істоту, слова ляпеш не мае неадабральнага аддення. Хлопчык як ляпеш (арф.). Кл. ЛЯПГТА (л[е]тта) мужч. Пячнік. Багато хто рабілі пёчы, дак л[е]піты ні нашла. Кл. Л[е]піту згадзіла. Кл. Параўн.: дзеяслоў ляпіць
Дадатковыя словы
бўдзе, л[е]жйцъ, ляменевы, пасўды
3 👁