ЛУПА'ЙКА (лупайка) эісан. Звычайна ўжываецца ў множн. Што i лупаі, г. зн. абчысткі ад бульбы. Абразаньніца такая, па пальцу лупайкі (тоўстыя як палец). Пас. Янкі Купалы. Лупайкі й карова зьёсь. Кл. ЛУПА'ТЫ (лупаты). 3 вялікімі вытрашчанымі вачыма. Вёльмі лупата да ніхароша. Барб. Сава тая лупата. Кд. ЛУСКА' (луска) жан., толькі ў адз. 1. Скурка з грэчкі ці проса, якая аддзяляецца пры ап~ рацоўцы на крупы. Лускою гусёй карміла. К л. 2. На рыбе (параўн.: рускае чешуя). Рыбу чысьцілі, дак лускі мо рэшато,—вот рыбы налавілі! Хал. 3. На целе чалавека (параўн.: рускае шелуха). Луска нёйка на, шыйі. Кл. ЛУТ (лут) мужч. Што i луцце (гл.). Кл. Л У'ЦЦ Е (луцьце) зборны, ніяк. Ліповае лыка. Луцьце ў Слаўкаўшчыне расьцё. Барб. Мы с Трахімам хадзілі ў луцьце (г. зн. хадзілі, каб надраць ліповага лыка). Кл. ЛУЧНКК (лушнгк) мужч. Прыстасаванне для асвятлення ў хаце, захаваўся толькі ў памяці. У в. Вольніцы адзін дзед захаваў «лушHiK на пакас». ЛУЧО'К (лучок) мужч. Ручка на кассі. Лучок сагшу. Сл. Лучкоў нарабіў на ўсіх. Кл. ЛУЧЬГНА (лучина) зборн. жан., толькі ў адз. Цёскі (гл.) з хваёвага смольнага карча, з усмала (гл.) або асмола (гл.), якія выкарыстоўваюцца для падпалу дроў i для асвятлення на комінку (гл.); такі від асвятлення ў апошнія Ш
Дадатковыя словы
лўцце, лўцьце, сагшў
2 👁