Адпав. у руск.: ПОПАЛ В СТАЮ, ЛАЙ НЕ ЛАЙ, А ХВОСТОМ ВИЛЯЙ; С ВОЛКАМИ Ж ИТЬ - ПО ВОЛЧЬИ ВЫТЬ. УСЁ МІЛАГУЧНА ДЛЯ СЛЫХУ МАЙГО: ї ЗВОНКАЕ ДЗЕ" І ГУСТОЕ ЧАГО" Паходзіць з верша Пімена Панчанкі "Пад'язджаючы да Мінска..." (1945): Сягошія з апошнім Пансковым білетам Дадому, дахагы са службы я еду. 1 ведер днянроускі здзьмухае старанна З маёй гімнасцёркі ішлінкі Ірана. На мяккай насцелі ў купэ не ляжьщца: "Ді шмат яшчэ вёрстаў да Мінска, скажьще?" — Пыгаго наіўна у нейкага дзеда, Хоць ведаю добра: не першы раз еду. А дзед гаваркі і рахманы. Ддразу Ён шчодра сыпиуў мне станцыйныя назвы: "Вось зараз пад'едзем да горада Оршы". І Орша здаецца за Вену не горшай. "Далей будзе ціхая станцыя Слаўнае..." Вядома, тут кожная станцыя слаўная. Якія знаёмьм назвы і словы, Якая цудоўная родная мова! І усе мілагучна для слыху майго: І звонкае дзе" і густое чаго". Дзе, прысл:, чаго, займ.— Тут у знач. лаз. Ужыв. у якасці дап. У гэтых словах адлюстраваны спецыфічныя фанетычныя рысы беларускай мовы: т.зв. дзеканне" і заўсёды цвёрдае вымаўленне гука ч". Беларуская мова — мова беларусаў, карэннага насельніцтва Беларусі (гл. БУДЗЕМ СЕЯЦЬ, БЕЛАРУСЬ!! П. Броўка). Разам з рускай і ўкраінскай мовамі яна адносіцца да грулы ўсходнеславянскіх моў. У XIII—XV стст. на заходніх землях былой старажытнарускай дзяржавы Кіеўская Русь пачала фарміравацца беларуская народнасць з уласцівай ёй моваю, асноўныя асаблівасці якой захоўваюцца ў беларускай мове да нашага часу. Мова беларускай народнасці XIV—XVIII