З цягам часу ўсё акажацца не такім складаным, незразу мелым, як здавалася раней. Гаворыцца, калі хто-н. не жадає або не має падстаў меркаваць пра тое, што ў дадзеньї момаит не з 'яўляецца для- яго відавочньїм. [Гудовіч:] — Народ верыць у перамогу. А вера — гэта вялікая сіла. Глядзі, як заекаталі гітлераўцы наконт партызан. Значыць, народ за зорою ўзяўся. Вось што значыць вера! [Броня:] — І сёння нейкага чына хавалі. Кажуць, ля Рудзенска недзе партызаны ўходалі. [Гудовіч:] — Ну вось! А ты казала, няма добрых навін. [Броня:] — Дык гэта мала. [Гудовіч (бярэцца за скрыпку):] — Пераначуем, болей пачуем (К. Крапіва. Партызаны). Адпав. у руск.: ВРЕМЯ ПОКАЖЕТ; ПОЖИВЁМ - УВИДИМ; ПОРА НА УМ НАВОДИТ, А ВРЕМЯ РАЗУМ ДАЁТ. ПОЛЕ БАЧЫЦЬ, А ЛЕС ЧУЕ Узнікненне гэтай прыказкі звязваецца са старажытнымі ўяўленнямі нашых продкаў, калі ўвесь свет здаваўся адухоўленым. Сама зямля, нават камяні на ёй, розныя расліны ў полі, дрэвы ў лесе і ў балотах надзяляліся чалавечымі якасцямі: яны таксама жывуць — маюць душу, пачудці, зрок і слых, сваю мову і пад. Незнарок амаль да пачатку нашага стагоддзя ў беларусаў існавалі перажыткі пакланення дрэвам, камяням і інш. Незнарок складаліся легенды, паданні, казкі пра іх. У полі далёка відаць, а па лесе нельга прайсці бясшумна. Гаворыцца, калі хто-н. спрабуе зрабіць нешта ўпотай або калі нешта дагэтуль патаемнае ў рэшце рэшт выяўляецца; а таксама калі звяртаецца ўвага на разнастайнасць праяў жывога ў прьіродзе. Міхась акунаўся ў гэтыя колеры, пахі, акунаўся ў лясныя гукі — трывожныя крыкі соек, тужліва-прыцягальныя — зязюль, свіст, ценьканне, шчоўканне, крумканне, трашчанне іншага нябачнага птаства — і не звяртаў на гэта