Гаворыцца (часцей жартам), калі хто-н. неспадзеўкі і звычайна без падстаў на тое імкнецца нешта атрымаць, зрабіць, куды-н. трап'щъ і над. або калі хто-н. питрабуе чаго-н. раней часу. [Сцяпан (ядучы)'] — Вельмі выспанна цікавая! Скори састарышся, кахаяенькая, родненькая, як усё будзеш ведаць. [Паўлінка (прослчы):] — Скажьще, скажьще, татачка! [Сцяпан: 1 — Ага, ні села, ні пала, захадела баба сала! (Я. Купала. Паўлінка). Адпав. у руск.: ЕЩ Ё НЕ ПЕРЕКРЕСТИЛСЯ, А УЖ ЗА ЛОЖКУ СХВАТИЛСЯ (Уст.). НЯМА ЛЕПШ ЗА ТОЙ КУТОК, ДЗЕ ВЯЗАЛІ ПУІІОК; ужы в. та кс ам а МІЛ ТОЙ КУТОК, ДЗЕ АБРЭЗАЛІ ПУПОК Куток, -піка, м.— Тут: тое, што і старонка — гл. НА ЧУЖОЙ СТАРОНЦЫ РАД СВАЁЙ ВАРОНЦЫ. Пупок, -пка, м.— Тут: тое, што і пупавіна, ж. Паводле даўніх народных вераванняў, пупавіна закопвалася блізка каля дому, у якім нарадзіўся чалавек. Тое месца, дзе нарадзіўся, заўсёды застаецца самым любімым і прыгожым на зямлі. Гаворыцца, калі той, хто калісьці пакінуў родныя мясціны, сумує па іх або ў рэгице рэішп вяртаецца дамоў. — Еду, браде, новы газон" палучацъ. Вось і заскочыў. А то нядобра неяк выходзіць. Ты [Валодзя] — мой лепшы сябар, можна сказаць, а я да гэтага часу не дабраўся паглядзець, дзе ты гняздо звіў. Вось цяпер пабачыў. Няблага, няблага... А можа,— раптам заскакалі хігрынкі,— можа, ты ўжо з гэтага выраю дадому захацеў? Няма лепш за той куток, дзе вязалі лупок (А. Варановіч. Скрыжаванні).— Увесь дах пагніў. Думаю шыферу выклапатаць ды хату перакрыць, каб болей не тужыцъ,— крутнуў Кульган руды вус і акінуў Антона Дзям'янавіча,— А ты... а цябе дадому пацягнула? Ясна,— не даў раскрыць яму рот — Правільна