санях/ два дубу, а конь саскочыў на тально, а я як крыкнуў. а ён як хваціў, дак пераламаўса абарак. А ён па зямлі як лінь паехаў... І не стаў папраўляцца, дак за етым прадаў. Ну і я так не перэкладаў, не дагружаў. І буў у мене сем гадду. І хіт-ры буў. Простаго, дак не паймаеш, не лавіўса. Дак ёхаў цыган. Кабула сіва ў аглоблях. Кажэ: "Давай паменяём!" Я гавару: "Да-вай". Его аддаў цыгану, а цыган даў кабулу. Лак тая кабула па-була у мене год. Ена сільно лічая була! Сабі ее па дзераву сераўно. А прыехаў з Барысавіч чалавек. Кабыла, но да маладая. Дак я даў сто рублей прыдачы и воз сена увосень. І вуменяў. Ох, була хітра, хітра! От була разумна да разумна! Да недоўголетня. Напралёт! Ходзіць у стадзі, да ўгледзіць цебе, дак травы не есць, да стаіць, ужэ пазірае на цеб.. От красавіца була! Да и лёхка! Запражы ў воз, да не садзіся зразу на калёсы, а зведзі з двара, тагды ўжэ й пабежыць. А то як сядзеш зразу на возу, дак як хваціць, дак панесе. Ну добра. Патом купіў каня после ее зімою. Маладого. Худы. Маладзіца запусціла его бес харчы. Слашчыла. П'ятсот рублей аддаў. Я прышоў ее гледзець, а хазя-ін кажэ: "Я ўчоро ў Мазыр ездзіў". А я кажу: "Ты с ума с йшоў! Етые косці, а ты ў Мазыр імі ездзіў". Даў ему п'ятсот рублей. Папілі магарыч. Речка була так метроў тры. Я кажу: "Еслі ету речку перэскочыць, дак паведу дадому, а як не перэскочыць, дак назад тагды у хлеў аддам. Я ўперод перепрыгнуў па кладцы, а ён перэскочыў. А сваячка була. Заўёў к тәй сваяццы. Отрамлюса лю-дзей. Што такі худы конь. Праўда, заехаў к сваяццы, ена дала есці ему. Пабуў, змеркло. Сеў я наверх, прыўёў. Прыўёў, дак пе-рэзімаваў. Я на весне вупусціў, дак ужэ людзі -- этэ не той конь. Не пазнаюць. Гліва, хвост! Гліва на два бокі. Красавец! Разумны. У трыццаць чацвёртум гаду дзевятнаццатаго аўгуста у радзено. А я аддаў за его пяцьсот... А давалі поўтары тысе-чы. Калеснэй дарогай уёз сорак пудоў весу. І мух не баяўса. Стаіць, муха не сядзе. Як дзвіне, дак та... Н. Белуй дзед буў Лазар з Броева. Да купілі землю. Патомство жыве і цепер там, ужа ўнукі, ўжә сыны памерлі. Я жыў на том селішча, то ўнука таго там за бором сад. Я его заўёў на пашу. Ён просты, гледзеў коней. Прышоў дадому. Нада було пусціць у сад, ён бу цэлы і астаўса. Коней там хадзіло штук дваццаць п'яць. Я скінуў броць да пусціў проста, із гледзеў коней, ад коней нікагда не атха