херма, хунт, ціх тыф", пахва і шафа, штрип, цихляк /параўн. руск. тюфяк". Пераход е /0/: стромка стрэмка, паперочка. Пераход е/у/: сунохаць. Пераход у //: ток тук, тлушч'. Пераходы /а/: трамцець. Пачатковас /са/ ў дзеяслоўных формах: саберу, саўторыць * зробіць уторы ў бочцы, сасхнецца, сасхнуцца, сацёр сцёр спічку. Цвёрдасць ці "паўмяккасць" зычных перад рэфлексамі галос-ных пярэдняга рада /асобныя выпадкі/: мед, валікі, сарамацца, цьвордо, цьворды, сытнік. Адпадзенне пачатковага /в/: аўчкі, восьмого і осьмого, ого-да выгода, упальваць выпальваць. упісваць выпісваць", усоко высока', сёраўно усероўна". Адпадзенне //: акраз. Адпадзенне /ць: глупось, высь. Адсутнасць прыстаўнога /в/: угор, ум "розум". Захаванне /г/ у слове тагды. Кантамінацыя чавун чыгун чагун. Марфалогія ў мясцовай гаворцы з'яўляецца тыпова ўсходне-4 палескай". Варта толькі крыху раскрыць некаторыя вядомыя асаб-лівасці словазмянення. У галіне марфалогіі назоўнікаў адзначым наяўнасць клічнай формы ад назоўнікаў жаночага роду на -а. Гэта форма, зразумела, вельмі натуральная ў першую чаргу ад уласных асабовых жаночых імёнаў на -а, а таксама асабовых назваў жаночага роду: Аларко, Ніно, Надзе, Вале, Ганно, Каде, дочко, сестро, бабо, мамо, цёт-ко, браціхо і г.д. Звычайныя пры звароце падобныя формы ад назоўнікаў мужчын-скага роду на -а: тато, дзядзько, Коле, Іванко, Андрэйко, стар-шыно і інш. Аднак формы на -о маюць гэтыя назоўнікі і ў назоў-ным склоне ў роді дзейніка: Мой тато прыехаў. А дзе той дзядзь ко? Праўда, пры зваротнай форме старшино форма назоўнага склону адзіночнага ліку старшына: Наш старшына заежджаў. 4 Лінгвістычная геаграфія і групоўка беларускіх гаворак. Мн., 1969. C