rora. На месцы /в/ пасля губных зычных 1 /л/ пад націскам і ў ненаціскным становішчы вымаўляецца /у/ або радзей гук "сярэд-ні" паміж /у/1/н/: мулі, каромусел, калуваецца, мусатые, в'я-залі гужву, кабула, з ліпу, пул, буйстра, гужву, плувуць. Галосин /н/ пасля /р/ нярэдка вымаўляецца, як гук больш пярэдняга і больш нізкага ўтварэння, чым /н/ ў літаратурнай мо-ве: риба, карито, матори, пузыри, шнури. Зычны /р/ цвёрды, аднак нярэдка ён вымаўляецца, як гук не-велірызаваны /"паўмяккі"/, звычайна перад /е/, /и/: на гара, берэзнік, бер эмак, гарэлка, рэчка, курэй, шар эш, риба, карито, правёр"лу, шнури, з бер бзы, упер од. Дзеканне-цеканне ў гаворцы в. Бахавічы паслядоўнае. Зыч-чня /дзь/, /ць/ звычайна вымаўляцца палатальна, праўда, без той некалькі "павышакай" свісцячасці, якая характэрна зычным /дзь/, /ць у гаворках паўночнага ўсходу Беларусі. Звонкія зычныя на канцы слоў і ў сярэдзіне слоў перад глу-хімі зычнымі вымаўляюцца звонка: грыб, нож, дуб, ложка, дзежка, суседка. Адзначым яшчэ шэраг заўважаных намі больш дробных фанетыч-ных асаблівасцей гаворкі. Пераход би /мя/: дромненько, дромны. Пераход ди /ни/: анно, аннаго, трунны, на нит на дні, тры нні тры дні, на нном месці, сінно усё адно, слабонны. Пераход льн/нн/: сінно 'сільна'. Пераход з' /дж: хаджаін. Пераход д' дж //: тыаджэнь, малажэйшы. Пераход ц' /ч: ваўкачача, четча. Пераход ч //: целіцка, крыніцка. Пераход цч /шч/: Немешчыка. Пераход в //: с'ято. Пераход дч /шч/: самашэшчы. Пераход м/н/: санапрадка. Пераход ч //: шастакол. Пераход с/п/: шклюд, штрахоўка. Пераход к /г//: нароста. Пераходы /у/ пасля /р/: паруш. Пераход ф/хв/, /X/, /Хл/, /п/: ахвіцарч, хвіранка