Одна я тут ў брыгаді, одна з перэселенцаў. Пошла на херму. П'яць сараеў адкідай гною. Затыхаюся, упаду на гной. День вума-хаюся. Чоловек мой грузноваты такі. У его чорные лёгкіе. Тепер і тюкі розгружае і солому. У мене двесті петьдесят днёў - не путході! Дзеці помогаюць. Петьдесят соток озьму і зроблю. Петь-десят чотыры тоны здала буракоў. Я пудобрала неколькі гектароў лёну. Проскуранцы бояцца раліяцыі. Чоловач мой буу на Фінлянокой войне. Потом у Германеі. Брукву елі з червямі. Чоловек мой і два сыны померлі. Другі сын умер на тройцу, сердечнік. Усе на светечкі умеў. Прыехаў на обед, пообедаў - і ўпаў. Якося з дому болело ему серца. Схопіло ін-фаркт, у рамінацыі нашы людзі, мушчыны, многіе уже померлі. Дочка е, хлеба прыносіть. Наболело у мене серца от плачу. Там у мене буў велікі дом. Му ж у лесі, і грібу рослі. Му ж толькі жылі з ягодаў, грібоў. Белые грібу былі дешеўшые, потом дорогіе. Брушні-цы і журавіны чого хочаш було у нас. Здавалі тону-почторы м'яса. Нашто ены нас сюды оперлі? Однака радіяцыя, однакенька. І тут платять трыццаць рублёў. Булі му ў Чарноулі. Як сорвалося у горле клуб буд, ды-хання не було. Му там летувалі, там душыліся да чавіліся. Я лето барабаніла, зерно чыстіла. Му ж ета буракі, картошку посвелі, по-росло. Ешчэ і здавалі і гарбузы, і буракоў на склад. У баню гоні-лі радіяцыю змуваць. У концы октябра, нае прывезлі у Проскурні. Прывезлі на страданія. Накідаліся на наскито понаволокаліся му. "Іркаюць, як на сабак. Тут таке место, што дроў нет. І лек нет. Два стола, дрова бралі оттуль. Кажын гби до себе ездім. Подбівалі вокна, усе чистенька. Богато там постовалася стол, койка, кожух, сечкарня, осталася. Не далі рады лотегті. Запісала С.Г. Лобач у в. Проскурні зд Хвовчанка Марыі Андрэеўны, 83 г. Ето ўтіральнікі, порудело лежачи. Бубельвалі. Спеча бліны ложыть. Багато пороздавала. Тончайшие зос эліся