цыянальнай праявы ябожчыка, ні лексемы вулиці упыр/спрадвечнага ўсходнеславянскага міфоніма, скажонай формай якога з"яўляецца заходнеоӱр, вампир, у Гомельскай вобласці не выяўле-на, ди і наогул, у беларускай міфалагічнай сінхрані рэшткі га-той міфалагеми захоўваюцца надзвычай рэдка. При дастаткова шы-рокім комплексе ахавальных дзеянняў амаль няма іх дыферэнцыя цыі ў залежнасці ад стаўлэння да зябожчыка, аб якой у этналін-гвістичным архіве ёсць матэрыялы Брэсцкай вобласц 13 Сувязь з хтанічным светам правыступае таксама ў вобразе смер-ці. Розныя пастаси яна можа прымаць у г. Радзеева: канчына у белаю сукенцы, голая жанчына /то больш прывабны вариянт, таму што вядомая магчымасць застацца ў жывых не вымаўляючы ні слова, што-небудзь на яе накнуць, прыгожа апрануты памерлы сваяк; смерць нават не абмежаванаяў гэтым населеным пункце антрапаморф-ным абліччам ле бачылі ў выглядзе прыгожай цярэшачкі матыля". У в. Бабічы наз Гражица даволі ўстойлівыя ўяўленні пра адушаўлё. -ную смерць звесткі далі 5 ифармэнтаў. Тры адказы сведчаць пра тое, што смерць жанчына у белай сукенци /нават узімку, з касой у руля, а у адным удакладняюцца іншыя рысы выгляду /будзе приведзена ніжэй/. Паводле двух адказаў, смерць нябачная для усіх, акрамя так, чый час паміраць, таму выгляд невядомы правыяу-ляе сябе толькі тым, што расчыняе дзверы. Але 18 тых выпадках, калі яе не бачуць, можа паказацца ўсім, аб чым сведчыць быличка: "Я сама сьмерць бачыла, Зду з мужыком, зімой, на санях у Бабічы днём, чую, сан крась! /скрыпнулі, а не зламаліся - В.К./ -сядзіць каншчына. Зіма а яна у белым плаць, високая, худая, маладая яшчэ, з касби. Я ей: "Ты хто?" "Я сьмерць". "А куды одзеш?" "у Бабічы". Я ўскалыхнулася, уздрыгнулася яна пра-пала, як не было. Хацела спытаць мужыка: "Ілля, ты бачыў сьмерць?", а потым думаю: "А як я спытаю, а яна мяне задушыць?". Гол нікому не расказвала. Патом опытала не відзеў Ілля. А У Бабічах яна ам дзьве душы забрала". І гэт я, наступная былічка паказваюць, што гэты міфалагічны персанаж не стварае вакол сябе адпаведнага сакральнага поля, у адрозненне ад "хадзячага" нябожчыка, выпад-ковая сустрэча з ім не прыводзіць да смерці тых, чый час яшчэ не надышоў: "Сасед чуе: за каліткай нешта стукае-стукае, ён ад-крывае - а там жэншчына з касой. Гэта сьмерць ходзіць. Ён стаў плакаць-прасіцца, каб не брала яго, а яна: "Тваё время яшчэ пры-дзёт" - 13 дом напроцу пашла