ичо не шукалі! Земля не рушане, а корзіну не нашлі. Станок згораў, а машыка швейная не згорала. Я ўсе ў кубел, соломой обложила, за-копала 1 кубел цэлы і там шчо. Нагорэваліся. Цепер завезлі мене сюды /у Жлобінскі р-н/, як на Брынцьком лесі, посадзілі. Я ўжэ збувач. Як кварціра ослобоня-ецца роботніку даюць. Я коліся ў дзеўках у дзве косе заплетувалася плечы. Красіла шчокі, пейсы гвоздом круціла. Хто боцінкі -не, хто чоботы хромовує, а хто у постолях 1 танцуюць падысган, крукоўяка, коробушку, кадралю. А я любіла танцовать польку і валь-са. У постолях танцовала. Раз обора оборвалася тола. Думала шкрага я! І загубіла пос-век мне угомону не будзе. А цепер, зірні, ека Буў у нас Грыгорый Алексеевіч росчытаць вечны грамоцей. Што кому да его. Ліст напісаць ён. Розумны, грамотны чоло-век. І хазяїн добрэнны! Хомут, седзелка, у оглоблі коня, дугу поехаў. І корову у его добранные, і свіння не благіе. А сослал, его туда, дзе собакамі ездзілі. До войны сослалі. Там і потіб. Я була ў Гомлі на снадзьбі тры дне, а мо чатэры у его родні. У цве-ты посцілкі свінірчык такі завезла. Успомнілі про Грыгорыя. Мало такіх людзей було. Важко робіў і ўсё ведаў. Не злюбілі такіх людзей 1 со свету позжывалі. Запісала С.Г. Лобач у в. Акичор ад Кернажыцкай Марыі Андрэеўны, 80 год Лобода, мокрац у болоце росце. На лузе цегаюць резьнік, пла вае ў возеры, возамі возілі. Зверобой од дзеченоста болезьней, пустырнік от сэрца, як не опіцца. Серпорэзнік як руку поражат. Ромонок од волос, эмувацца, волосы ўкрэпляюцца. Жыжка печэ. Кос-толом, як косці не зростаюцца. Од задншкі ў болоце плешнік, пахне гарно. Як рвеш гразь, обмочышоя. Медуніца ето у нас росце. Курнна слепота жоўта. По голому натры -- пузыр і схваціца. Имін у хлеб кідаюць, пахне. Дросен буў, горчак, бурало, цвіце волохо тым цветом. Чорноголовец по лузі, зразу "лыши! чорные. У сітиску наверсе шышкі. Конопелькі е: дрыжаць. Чобрик росце по поעי מיה II