ды у Гірманію. Мама гароріць: німа. Ну, дачкі німа, дык сыма сыбірайся. Ну, што. Ина вымушына была онбірацца. Малую дзеуку кінула дома. Ну, мама села на воз, паехыта. Ишчэ в вязлі лю- дзей. Нескылькі було падвод. І вот, як толькі пад'ехылі воды Мажая, мама туды-сюды ды спрыгнула. Пабегла уцікаць. Дык іна туды к Мажэйі вым ды у пуню, а ён паліцай, трохі газбег за ёй. Дык яны ж быяцца, што за мамуй пубігаць, а тыя ризьбігацца. А тады звазілі туды у клуб, у клуб усіх, усіх з раёна, у нар-дом. Двоя ці троя судык, пакуль ужо набя, ць парцію. А патом ужо вязуць у Мигілёў, у шалоны грузюць і вязуць. Во так мы жы-лі. Во так спысалісь, як маглі. Запісана ад Алкінай Ніны Кузьмінічны, 1924 г. /транскрыпцыя магнітафоннага запісу. Кырывай з белый мукі ны свадзьбу пякуць, такей пірол. На версі там разныя ҳаігуры здзелыны, пеўнікі. Хто што прідумыя. Мы былі у Быхуві, то кырывай том, а ны вярьху такея шышкі пад-торнуты. Столькі ўжо там рызыкрашына. Красіва глядзець кырывай такей. Ета кырывай, свадаёбный ён. У кырывай утыкалі цынікі. А ды маладой едуць, то ёлку утыкалі у булку хлеба. Ка елку вешылі цвяты, з бумыгі, дзель-лі самі. А цяперіка вешыць і грушкі. Цацык многа весіць. Сколькі бумагі ёсць, столькі цвятоў. Ета абірігаюць, што бле ні аблымалі, што б цвяты ні бырвалі. А людзі стырякища, каб абрваць. Ёлку абвязваюць хвартуком, 1 пылжанішнікі бувала идуць /вартуюць/. Калі дождж ідзе ў час вяселля, то ета быгатыя тая жысць. Запісана ад Лазьбянковай Марыі Сямёнаў-ны, 1910 г. /транскрыпцыя магні тафоннага зані су/. Болі доўга мучийіцца піряд смерций, ні джывая, ні умірая, хліныя і усё, то многа чаго зная. Я лікала з дачкой у бальніцы, дык была сы Ліксандруукі баба. Ліна знаіць, што і як карова раве, і як кабыла раць