і авечка бляе, і ўсё на свеці. Казалі была быльшая чыраўніца. Ета баба повзріцца о табой, табе здзелыя, што ты заўтрі пам-рев. Былі такея. Я ліжала у бальніца, дык Віка і пумірала. У палаці як толькі ляжыш, то так шых дзвері аткрыліся. Пецір паноў, пышоў пы пылеці. Сталі абіжаща, сталі дыктырям гузаріць, што нашто йта нам такоя горічка. І яе ўзялі выніолі ны кылідор. Ны кылідоры на ліжала. Я ж выспаленійім лізала. Я хаджу пу ба-льніцы. Ина кажа: "Хадзі, ты, мыладзіца, я табе пірікажу свой загавор, і усё на „веці будзіш зналь". А другая баба кажа: "Ду-ра, табе ета ні нада знаць. Во йна памірая. Ина так и во ско-рінька памре, а ты во так будзіш пумірець". Дык зыбралі дамой, дык асінувым колікам прыбівалі столь, там памёрла, а то ні пумірала. А ўнас жа знаміця што, у Хоцішчы баба здзелылысь лягушкый ны Ивана, пышла мылако дбіраць. А хызякін оц ёг. і Ліна у пу-ню ужо лапу /прасунула/. А ён пы лапі, тсек. Ну, ны заўту прі-шла суседка. Рукі нет. Ганшы было дык было. Цяпер німа. Яно ёсць, ну толькі такоя беглия. Каб заж пакойнік ні пріхадзіў, то семім алляным апсыпалі двор, кругом двира. Во бярі й ідзі, апсыпай вуглы, пыстаў кря-сты з дзвірях, на Крлачэнія. У нас тоза Дук памёр, а тады прі-ходзіў жонцы. Дик іна пріхадзіла ка мне нанач. Пашка, хадзі ка мне наныч, я баюся дна нучуваць. Дык я хадзіла. Я на полі-ку спала яе дачкой. А ина на печы спала. І ён пірялезя, яе узбулая. 1 халодный, кажа, халодный, бяре, кажа, за рукі, ца-луя. Дя кажу. А божа мой, а што мне дзелыць? Стала казаць людзям. Дык людзі кажуць: абсып алляным семім і хадзіць ня будзя. Ина алляным семім абсыпала 1 усё. Проська бала. Узяу шыламоўскую дзеуку, Любіну сястру Капр, Кало Птушкуву. Бо йта храмога Еэнькі дачку. Дык яго баба кадзіла данща. Прідэя, кажа, на печы ляжа лі мяне. А халод-кин, халодныя, абычаплія мяне. Мыя ты дачушичка. Ина ні дачуш-ка била. Ина была от рыта. Матка памёрла. Ина ле гудувала. Пріхадзіла. Дык я кажу. Мама, чаго ты ходзіш? Як табе ня стыд-на. Ти млне пужаніш. Чаго ты ходзіш? 1 усіраўно ходзя. Дык