ку, Адкалупіў ён [дзядзька] цыру галку I гасіць крэсівам. Іскрынкі, Як залаценькія пылінкі, 3 нягромкім трэскам узвіліся, На цыр багата паліліся. Новая зямля. Цыр м. 'губа (грыб)' (Лельч. Hap. лекс., c. 134); 'бярозавы грыб, чага' (Салігор. Hap. словатв., c. 112); 'вырабленая губа для дабывання агню' (Лях., Чэрв. СПЗБ); дыра ж. губа' (Карэл. Сцяшковіч, 1972); цэр м. 'грыб на дрэве' (Докш. МСНДМ, c. 148). ЦЬМІЦЦА, ЦЬМЯНІЦЦА незак. 1. Станавіцца цьмяным; цямнець. Жыццё ўнікла. Бы ў жалобе, Неба цьмілася, зямля; Толькі ў руневай аздобе Вочы песціла ралля. Сымонмузыка. Haeam неба на захадзе, якое святлела доўгі час пасля захаду сонца, начало цьмяніцца i агортвацца ў лёгкую летнюю цемру. На ростанях. 2. перан. Засцілацца, поўніцца. / вочы цьмяняцца журбою, A ў твары столькі хараства, Што хіба дзерава, жарства Яе не крануцца мальбою. На шляхах волі. ЦЭРАБКОП м. Цэнтральны рабочы кааператыў. У нарыве замілавання [Іван\ купіў ёй \ Аўдольцы\ бутэлечку духоў, за семдзесят восем капеек у цэрабкопе купіў іх. Балаховец. ЦЭРБЕР м., неран. Пільны, злосны вартаўнік. Іх [арыштаваных] бледныя, змучаныя твары паказваліся ў закутых у жалеза вокнах з усіх паверхаў астрога. — Адкулъ, таварыш? — За што? — чуліся мужчынскія i жаночыя галасы. — 3 Палесся! — То нявольна! — крыкнуў Нявіднаму чорны астрожны цэрбер i штурхануў яго ў нлечы. Дрыгва. ЦЭШКА ж. Кукарда. [Дзяк da Лабановіча:] А там, ведаеце, настаўнікі ўжо i форму сваю маюцъ з бліскучымі гузікамі i шанкі з цэшкамі носяцъ, як чыноўнікі. На ростанях. ЦЮКАЦЬ незак., экснр. Выпіваць. А б'ездчыку таксама было весела, i яны сабе сядзелі, цюкалі на чарцы, як найленшыя сябры. Тоўстае палена. ЦЮХКАЦЬ незак. Утвараць гукі, падобныя «на цюхцюх-цюх». Слухайце ж: «Буль-буль-буль! Цюх-цюх-цюх!» Так i булькае, так i цюхкае маленькая рэчачка! Ручай. ЦЯГАМ нрысл. Працяжна, не адрывіста. Глушэц чым далей, то ўсё болей Дзесъ на суку за тоўстай хвояй Рассеўся важна i балбоча, А як снявае — нлюшчыцъ вочы, Тады нічога ён не чуе; Але не цягам ён такуе, А робіць часта нерарывы.. Новая зямля