настаўніку: гэта дапамагае яму ў рабоце над літаратурным тэкстам, дае магчымасць дакладней размяжоўваць у мове вучняў літаратурнае i дыялектнае. Таму дыялектная лексіка прыцягвае ўвагу не толькі моваведаў, але i гісторьікаў, фалькларыстаў, этнографаў, вучоных іншых дысцыплін, пісьменнікаў i журналістаў, настаўнікаў, наогул усіх, хто шануе народнае слова. Наш "Вопыт літаратурна-дыялектнага слоўніка беларускай мовы" - гэта новы тпып беларускага слоўніка. У ім зведзена сінанімічная лексіка беларускіх народных гаворак у адпаведны я рады, якія падведзены да пэўнага літпаратпурнага адпаведніка, што выступав як дамінуючае слова (дамінанта) у такім радзе. Такі падыход цалкам апраўданьі, бо ён дае магчымасць стварыць патрэбную ў многіх адносінах працу. Асабліва плённы ён з пункту погляду раскрыцця сінанімічных багаццяў беларускіх народных гаворак, што велъмі важна для ўдасканалення літаратурнай мовы, уздыму яе культуры. У пэўных выпадках зручна зыходзіць з літаратурнага лексічнага адпаведніка пры выкарыстанні дыялектнага матэрыялу для навуковых мэт. Асаблівасцю слоўніка з'яўляецца фіксацыя ў рэестры нарматыўных лексем, якім адпаведаюць народна-гутарковыя сінанімічныя рады (аднаслоўныя і шматслоўныя) з тыповымі для народнага асяроддзя семант ычнымі, унутрыструктурнымі і акцэнталагічнымі варыянтамі, а таксама стылШпычнымі паметамі. Скажам, нарматыўнай лексеме мужчына ў народным асяроддзі адпавядаюць: (малады) малажак, (мажны) крампулец,платняк, рыдван, (высокі) бадзыгон, (нязграбны) маставіла, (просты) учкурнік, (запальчывы) пасіянат, хлепяслівец, (бесхарактарны) пунця, (неакуратны) няўрома, (неасцярожны) несцярога, (бязвольны) махляк, (даўгавязы) гэган, (чырвонашчокі) ірдзець, (кволы) кісляк, (слабы) нездалет нік, т рухляк, хлапяк, (сварлівы) грызун, (абгаворлівы) абгаворшчык, (злы) аспіднік, (няўважлівы) кам бал, (блудны) разгон, (незразум елы) даўбень, (няспрытны) некрут, (непостоянны) курэўнік, (разводны