Асаблівасцю Слоўніка з'яўляецца наяўнасць у загалоўках слоўнікавых артыкулаў тых слоў беларускай літаратурнай мовы, якім у дыялектах адпавядаюць (ад аднаго да двухсот) сінанімічныя рады з характэрнымі для іх семантычнымі, унутрыструктурнымі i акцэнталагічнымі варыянтамі, а таксама стылістычнымі паметамі. Пры адборы рэестравых слоў для Слоўніка па магчымасці не прымалася пад увагу размоўная, прастамоўная i абласная лексіка, занатаваная ў "Беларуска-рускім слоўніку". Яна не паўтараецца i ў сінанімічнай частцы слоўніка. Усе словы падаюцца ў сваіх выходных формах i размешчаны ў алфавітным парадку, за выключэннем сінанімічных радоў, для якіх акрамя агульных значэнняў, характэрны пэўныя семантычныя адценні i стылістычныя характарыстыкі. Яны размешчаны ў парадку прынятай ужывальнасці іх у гаворках у кожным канкрэтным выпадку. Так, жонку ў народным.асяродзі называюць: /даверлівая/ верніца, дамаверка, жануха, жанухна, кашніца, палавіца, патужніца, сумесніца, супруж ніца, /сварліііяя/ ніла, /брата/ братавенка, брац іха, /пасынка/ пасербіца, /дзядзькі/ дзядзіна, дзядна, /маёра/ маёрка, /майстра/ майстрыха,,/бондара/ бандарыха, /шаўца/ ш аўчы ха, /кашняра/ кушнярыха, /медніка/ катлярыха, /жывапісца/ маляровая, м аляры ха, /сакратара/ сакратары ха, /разведзеная/ распустка i інш. У рэестравай i сінанімічнай частках Слоўніка словы падаюцца з націскам. Слоўнік выконвае двайную функцыю - практичную i навуковую. 3 аднаго боку, ён паслужыць каштоўнай крыніцай папаўнення слоўнікавага саставу сучаснай беларускай літаратурнай мовы. Многія дыялектныя словы пры свядомых адносінах да іх могуць перастаць бытаваць на правах рэгіяналізмаў і пракласці сабе шлях у нарматыўную мову. Пільная ўвага да трапнага мясцовага слова забяспечыць удасканаленне роднай мовы, уздым яе культуры. 3 другога боку, Слоўнік з'явіцца навуковым даведнікам па розных пытаннях нашага мовазнаўства. Яго лексічнае багацце дасць надзейны матэрыял даследчыкам пры вызначэнні ролі