сваіх значэнняў ад глыбокай старажытнасці да наших дзён. Скажам, лексемай племя ў старажытнарускай мове называліся 'патомства; сям'я; родня; родзічы; калена; народ; род; паслядоўнікі'. 3 ком плексу гэт ы х значэнняў старабеларуская мова засвоіла толькі значэнні 'потомства; народ; род'. Некаторыя з пералічаных значэнняў гэтага слова прадаўжаюць жыць у народным асяродзі да апошняга часу: племя - 'род; родзічы, радня,сваякі, радство'. У новых гістарычных умовах лексема племя пашырыла свой семантычны аб'ём: дыял. 'дзеці, бацъкі; развод (жывёлы)' - літ. 'аб'яднанне некалъкі родаў у дакласавым грамадстве, звязаных агулъным паходжаннем і блізкасцю мовы; уст. пакаленне, патомства, род; разм. група людзей, аб'яднаных агульнымі прыметамі, прыналежнасцю да пэўнага сацыялънага асяродзя; аб жывёлах, птушках, аб'яднаных якой-небудзь агулънай приметай'.2 Д ы ялект ная л ексіка выкарыст оўваецца і пры характырыстыцы родавага сваяцтва, якое не заўсёды супадае з нарматыўнымі намінаиыямі: баблюк, надпм.нік. кіндуль, прымуш, прымыш, прыставень, приступа, прытула 'прымак', прымачка 'жонка прымака', брат авенка, братавуха, браціха 'жонка брата', дзядзіна, дзядна 'жонка дзядзькі', хрышчонік 'хросны бацъка', выхаванец 'няродны бацька', пасербіца, пасерба 'няродная дачка', нявехна, служка, убога 'нявестка'. У составе слоўнікавага составу сучаснай беларускай літаратурнай мовы ўжываюцца не толькі спрадвечныя або ўласнабеларускія словы, але і лексічныя запазычанні з іншых роднасных моў. Гэта перш за ўсё запазычаная лексіка, узятая не столъкі непасрэдна з моў-крыніц, колькі з моў- пасрэдніц, у асноўным проз пасрэдніцтва рускай мовы. Многія запазычаныя словы, уласцівыя нарматыўнаму ўжыванню, у народных гаворках практична амаль не ўжываюцца, бо замест іх жывуць паўнакроўным жыццём матываваныя ўласнабеларускія ўтварэнні. Такая група дыялектнай лексікі, зразумела вясковаму асяроддзю, мае ўсе прадпасылкі да сталага існавання ў нарматыўнай мове