Дыялектызмы ў творах беларускіх савецкіх пісьменнікаў (1979). М. В. Абабурка

 ◀  / 145  ▶ 
спыніў Рыгор. (Ц. Гартны. Сокі даліны) «Калі пан ужо верне нам затокі, мы прынясём самай лепшай рыбы нашаму настаўніку за турбацыю»,— гаворыць дзядзька Есып. (#. Колас. На ростанях) А то, бачыце, сёння я чакаў; вам самім турбацыя вялікая і мне. (К. Чорны. Люба Лук'янская) Параўн.: турбацыя — клопат, неспакой (Насовіч, 644; К аспяровіч, 314; Сцяцко, 163). Туркатаць дзеясл., незак. Спяваць. Дзядзечка, глянь, глянь! Вунь на каліне птушачка туркоча... Хто гэта? (С. Александровіч. Ад роднае зямлі) Параўн.: туркацець — грымець калёсамі (Б Р С -2 6, 317). Турчаць і Турчэць дзеясл., незак. Крычаць, шумець. Пад лесам і воддаль ад дарогі вісеў туман, падняўшыся ад зямлі. Турчэлі недзе далёка жабы, гудзеў дзікі голуб, ззаду, на Брадку, у тым баку, дзе нядаўна стралялі. (/. Пташнікаў. Тартак) На балотцы за голым і сіняватым алешнікам цвіла слепата, і недзе там турчау, як хто ў вуха, туркач — на цяпло. (В. Адамчык. Хата) Параўн.: (рас-, за-)туркаць — будзіць, трашчаць, крычаць (Насовіч, 644); туркнуць — затрубіць на вуха «тур» (Каспяровіч, 314), праляцець з шумам (Бялькевіч, 446); турлычыць — 1) неразборліва гаварыць, 2) спяваць (пра жаваранкаў) (Ю рчанка, 199); турчаць — квакаць, бурчаць (Сцяшковіч, 506), цвыркаць (Шаталава, 179). Турчэць гл. Турчаць. Тхланіць дзеясл., незак. Іран., груб. Забяспечваць. Значыцца, колькі цябе ні тхлань, усеадно табе нічога не паможа. Як у бочку без дна. А чаму? (К. Чорны. Ідзі, ІДЗІ) Параўн.: тхло — аддушына (Б Р С -6 2, 931). Тылікаць і Тылілікаць дзеясл., незак. Фалыныва іграць; пілікаць. За сцяной, у кватэры Гайка, тылікаў фальшывую польку гармонік, ды цяжка, нібы салдацкімі ботамі, гоцалі добра падпітыя госці. (/. Шальманаў. Пачынаўся дзень) Высіліся ўгару жураўлі студняў. Тылілікаў гармонік. (3. Бядуля. Салавей
Нават дробная праўка будзе карыснай. Не стаўце знак націску, каб слова лепш знаходзілася праз пошук.

Дадатковыя словы

лукянская
20 👁
 ◀  / 145  ▶