Народная тэрміналогія i наменклатура M. В. Абабурка ЭКСПРЭСІЎНЫЯДЗЕЯСЛОВЫSГАВОРЦЫ в. МОРАЧКЛЕЦКАГАРАЁНА 1 АБАБЭ'НЧЫЦЬ зак. Раздуць (пра жывёлу). От наша карова пражорна: ужэ тры разы абабэнчвало, а ce раўно есьць, колько ні дай. АБІРЬГЧЫЦЬ зак. Абстрыгчы абы-як. Абірычыў Ванё хлопца, ак авечку, пэўно сьпешаўсе некуды. АБСАДЗГЦЬ зак. Прымусіць замаўчаць; перагаварыць каго-н. От разгаворыцца, дык дзесець яе ні ancaдзяць. Я яго зразу апсадзіў, ак сказаў npa яго жонку. АБШМУЛГЦЬ зак. Ашукаць. Ну ŭ бяссоеесны: навет i малых апшмуліць ні саромеецца, абы толькі капейку сарваць. АПАТУФЫЦЦА зак. Апусціцца (пра чалавека). Ой, мой моцны божэ, саўсім апатурыўся чалавек, цэлы тыдзень ходзіць ні брыты. АПАТЫ 'ШЫЦЦА зак. Разбагацець i заганарыцца. Міхаль пабыў гот у Дамбасі, апатышыўсе i цяперачы на лесхос i вокам ні міргне. АПЯРЭ 'СЦІЦЬ зак. 1. Абскрэбці неахайна кару. Трэ дзераво хоць трохо апярэсціць, ато шашаль завядзецца. 2. Стукнуць якім-н. прадметам. Гарбаты нос, бо колісь апярэсцілі. АХІЛАЧДЬ незак. Есці хутка i з шумам. Здарожыўсе, дык ахілаў маментально, што ні надавала. АЦІНА 'ЦЦА незак. Гультаяваць. От ламака! Ацінаецца цэлы дзень, бо ведае, што бацько накорміць. АШАПУ'ЛІЦЬ зак. 1. Упасці неспадзявана на галаву. Еду сабе паціхеньку, a сьнех калі ашапуліць з хвоі, дык мы c канём, ак Дзет Шарое на санях. 2. Стукнуць 1 Пра спецыфічныя рысы гаворкі гл. у зб.: Народная лексіка. Мінск, 1977, с