НАРОДНАЯТЭРМІНАЛОГІЯIНАМЕНКЛАТУРАВ. В. Шур МАТЭРЫЯЛЫДАСЛОЎНІКАЖЫВЁЛАГАДОЎЧАЙЛЕКСІКІМАЗЫРШЧЫНЫПалессе — надзвычай своеасаблівая дыялектная зона ў сістзме ўсходнеславянскіх дыялектных моў. Тут, апрача вузкарэгіянальных асаблівасцей, а таксама асаблівасцей, агульных з суседнімі дыялектамі беларускай i ўкраінскай моў, адзначаюцца з'явы, якія характэрны для гаворак ноўгарадскай поўначы i цвярскога поўдня1. Па некаторых жа архаічных лексічных асаблівасцях Палессе звязваецца з паўднёваславянскім дыялектным кантынуумам, а таксама з паасобнымі заходнеславянскімі гаворкамі 2. Жывёлагадоўчая тэрміналогія Палесся складвалася на працягу многіх сташддзяў. Старажытныя славяне вельмі інтэнсіўна i здаўна займаліся гадоўляй свойскіх жывёл. Я. Ф. Карскі адзначаў, што галоўныім заняткам славян было земляробства, але i жывёлагадоўля знаходзілася ў іх на значнай ступені развіцця — на больший, чым у суседдзяў славян — германцаў, якія займаліся болын паляваннем i войнамі3. На Палессі ж, як вядома, геаграфічныя ўмовы вымушалі насельніцтва звяртаць на жывёлагадоўлю асаблівую ўвагу. Жывёлагадоўчая лексіка Мазыршчыны амаль не зафіксавана ў лінгвістычнай літаратуры. Праўда, некаторыя звесткі з семантыкі i геаграфіі асобных жывёлагадоўчых тэрмінаў падаюцца ў этнаграфічных даследаван1 Ф. П. Филин. Некоторые проблемы диалектной лексикографии. «Известия АНСССР. Серия литературы и языка», т. XXV, 1, 1966, стар. 3. 2 Н. И. То л ет ой. О лингвистическом изучении Полесья. У кн.: Полесье. М., 1968, стар. 9. * Е. Ф. К а р с к и й. Белорусы, т. 3. Очерки словесности белорусского племени. Народная поэзия. М., 1916, стар