Тураўскі слоўнік (1987). Том 5. С-Я. І. Я. Яшкін, Г. А. Цыхун, А. А. Крывіцкі

ШКОРУ'ПЛЫ прым. Toe ж. / жонка e, а нема кому догледзець за етым человеком, бач, екі шкоруплы. Пагост. На ком порванэ, шкоруплэ, а на ёй усё чыстэ було. Сямурадцы. Пожыраюць ек злыдні свіней, гусей i шкоруплые ходзяць. M. Малешава. ШКОРУПЛЯ'К м. 1. Караўка. Шкоруплякі клочэніку оддала. Аздамічы. Белые онучы да шкоруплякі. Запясочча. Вецер кажэ: «Вот дуну, сем світок продуну». А шкорупляк на сметніку говорыць: «А мене ŭ одного не продунеш». А вецер обідзіўса да говорыць: «Я цебе, шкорупляк, не займаю» (з казкі). 2 перан. Малакасос, сапляк. Вона ужэ дзеўка веліка, а ты шчэ куды этакі шкорупляк! Бярэжцы. 3 перан. Слабак, стары слабы чалавек. Запясочча. Памянш. ш к о р у п л я ч о к. Сямігосцічы. ШКОРУПЛЯ'ЩНА ж. груб. Тое ж. Назбірала шкорупляціны да оддала клочэніку, да купіла подвёдзенку, цветы аж гораць! Верасніца. ШКОРУ'ПНУЦЬ незак. Карэць, каравіцца. Шкорупнуць онучы на печэ. Цераблічы. Кожух вельмі шкорупне от сыросці. Луткі. ШКОРУ'ПЫЙ прым. Закарэлы. М. Малешава. ШКРАБА'Н м. Абчэсаная з чатырох бакоў калода. Вон лоўко роспусціў шкрабан на дзве швёлі. Хотамель. ШКРА'БАЦЬ незак. 1. Шкрабаць. У нас мушы под шкахом шкрабаюц. Запясочча. Задзерэ бороду да шкрабае. Там жа. 2 перан. Вастрыць, тачыць. Шкрабай ее цапку, коб гостра була. Луткі. ШКРАБНГНА ж. Драпіна. Шкрабнуў гвоздом — да шкрабніна. Альпень. ШКРА'БНУЦЬ зак. Шкрабнуць. Горддуніком замачвалі рану, дзе шкрабнеш. Хачэнь. ШКРО'БШК м. Скнара. Е такіе шкробнікі, шо получыу да положыў на кніжку грошы. Старажоўцы. ШКРОГАНЬГ мн. Старыя боты без халяваў. Шкроганы налажыў да пошоў. В. Малешава. ШКРОТНА мн. Тое ж. Халяву отрэжэ, то тые шкрогна. Верасніца. ШКРЭ'БНУЦЬ зак. Драпануць. Конь ек шкрэбнуў з тэй бабою на болото! Цераблічы. ШКРЭТАЦЬ незак. Шкрабаць. То вон з яблоні ту ложку скрэгаў. Луткі. ШКУ'РА ж. Скура. 3 коня вельмі тоненька шкура, а