Тураўскі слоўнік (1987). Том 5. С-Я. І. Я. Яшкін, Г. А. Цыхун, А. А. Крывіцкі

Ч х а ў я на его. Пра непавагу да каго-небудзь. Чхала я на его, не чую я его, не дбаю. Бярэжцы. ЧХНУЦЬ зак. 1. Чхнуць. Але i чхнула, ек у лесу! Луткі. 2 экспр. Уцячы; даць драла. Пришла, за свое вешчы i чхнула ў город. В. Малешава. Коб вона за его узелиса, от скоро чхнуў бу одтуль! Там жа. ЧЫ часц. Ці. Чы то собака, чы то воук? В. Малешава. ЧЫВУФКАЦЬ незак. Чырыкаць, спяваць. Усякімі голосамi чывуркае соловей. В. Малешава. ЧЬГЖЫК м. Чыж. Запясочча. ЧЫЙ займ. Чый. Віцька, чый ты? — Віцін, папуў, мамін (з размовы з малым). Бярэжцы. Не познау, чыё вы? Луткі. Чые б рычало, а твое б моўчало (прыказка). Сямурадцы. На чыём возку седжу, тому i песню пою (прыказка). Старажоўцы. ЧЬГКЕЛЬ м. зневаж. Дрэнны нож. Баба да гэтым тупьм чыкелем можэ зробіць кобанчыку операцию (выпакладаць). В. Малешава. ЧЫКІЛЬДА' м. i ж. экспр. Кульгавы чалавек. АздаМІЧЫ. ЧЫКІЛЬДА'ЦЬ незак. экспр. Кульгаць, клыпаць. Чыкільдае ужэ Вера. Верасніца. ЧЫКІЛЯ'ЦЬ незак. Тое ж. Одно та нога чыкіляе. Запясочча. ЧЫКІРДА7 1 м. i ж. экспр. Кульгавы чалавек. Аздамічы. 2 ж. Дзіцячая гульня чахарда. У чьікірду гуляють, чэтырох перэплыгають одін одного! Альпень. ЧЫКІРА'ЦЬ незак. экспр. Кульгаць, клыпаць. Нога чыкірае. Запясочча. ЧЫМ злуч. Чым. Чым дорожэй, тым солоджэй (прымаўка). Цераблічы. ЧЫНА' мн. зб. Два калочкі для падліку i раздзялення пасмаў пры снаванні. Положила ніткі не на тые чина. Верасніца. Буду кросна здымаць з чынбу. Аздамічы. ЧЫНГЦЬ незак. 1. Чыніць, рабіць. Запас беды не чыніць (прымаўка). Старажоўцы. 2. Начыняць, напіхваць. М'ясо чынім у капшуку. Аздамічы. Берэ берэсцшу, у кішку устауляе i пальцом чыніць каўбасы. Запясочча. 3. Патрашыць. Поймав рібу, а мне шчэ чініць трэбо. Пагост. ЧЬІНІ'ЦЦА незак. груб. Есці, наядацца. Зголодиласа, цепер потроху чыніса. М. Малешава. 20. Зак. 1411 ЗОЕ