Тураўскі слоўнік (1985). Том 4. П-Р. І. Я. Яшкін, Г. А. Цыхун, А. А. Крывіцкі

ПОКАЧА'ЦЬ зак. Пакаціць. Вон так сам лісапет покачав до бацька. Старажоўцы. ПОКА'ЧВАЦЦА незак. Перавальвадда, качацца. Уставай, ужэ годзі покачваўса! В. Малешава. ПОКА'ЯЦЦА зак. Пакаяцца. Дварэд. ПОКВАТИЦЦА, ПОКЛА'ПЩЦА зак. Паквапіцда, пажадаць. Вон поквапіўса бі на свое. Сямігосцічы. I на кого вон поквапіўса — это ж калека! Тураў. От, поклапіўса на тэ прыданэ. Цераблічы. ПОКЕ'УЗАЦЦА зак. Пацердіся, пашаравацца пры мыцці. Покеўзалася песком. Бярэжцы. ПОКЕ'УЗАЦЬ, ПОКЕ'ЛЗАЦЬ зак. Неахайна памыць, пашморгаць. Подлогу так во покелзала, направо, налево i ўсё! Запясочча. ПСУКІ 1 прысл. Пакуль, дакуль. Покі та солома — вушкі шчытаюцца. Луткі. 2 злучн. Пакуль. Суткі ліў ліновы дождж, покі намочило. Цераблічы. Покі дождж — у курэнё поседзьмо. Пагост. ПОКЛДА'НЕЦ м. Той, каго кінула жонка. Аздамічы. ПОКДДА'НКА ж. Тая, якую кінуў муж. Аздамічы. ПОКЕДАЦЬ зак. Пакідаць, паскідаць. Погребом i поддаём сено ў стог. Дварэц. ПОКІДА'ЦЬ незак. Пакідаць. Косіць, шчэ й ко ров i покідае. Цераблічы. ПОКПДЗІШЧЭ н. груб. Дрэнь, не варты павагі чалавек. Покідзішчэ я ці шчо? M. Малешава. ПО'КГЛЬ 1 прысл. Пакуль, дакуль. A покіль ты poбіцімеш? Аздамічы. 2 злучн. Пакуль. Покіль ему додзенуць, то вон не зазлуё. Верасніца. Стояла, покіль прывезлі. Хачэнь. ПОКІ'НУЦЬ зак. Пакінуць, кінуць. Гэту забралі, а ту корову покінулі. Дварэц. Мёду покінуць пдвен вулей i пдидуць пчолы, як шо ім не понаравіцца. Луткі. Пожыла я з ім трохі, пожила, узела i покінула. Бярэжцы. Помну ў межу, шоб на мое не лез. Запясочча. Пакінуць у спакоі, адчапіцца. Я булкі захоцеў, да як попоеў, то хдндзя покінула мене. Луткі. Кінуць, забыцда. Покінь долото ці спуста, то ніхто не возьмё. Сямігосцічы. Хлеб казаў: покінь стрэльбу i вуду9 то я ў цебё буду (прымаўка). Мачуль. Кінуць, перастаць. Покінуў куриць. Хачэнь. Робіў на заводзі да покінуў. Хотамель. Д П о к \ н у д ь с i р о т а м i. Асірадіць. Дзве дзёўкі покінуў сіротамі. Хачэнь