Тураўскі слоўнік (1984). Том 3. Л-О. І. Я. Яшкін, Г. А. Цыхун, А. А. Крывіцкі

MA'MA, MA ж. Мама, зварот да маці, назва маці з падкрэсленай павагай, ласкаю. Дайце i мне, мама, еку пецёрачку. Пагост. У нас дзеці мацер зовуць ма. Запясочча. Тут кажуць ма о ма, a ў Хочэні мамо.. Верасніца. Ходзі, ма, подзержы. M. Малешава. Ma! — O! — Дай мне хлеба. Сямігосцічы. МА'МЕНЯ ж. Падобная да маці. Уся маменя, крышкі побрала. M. Малешава. МАМЗНО' н. зневаж. Маці. Запясочча. Дзіця засёрдзіцца на мацер да дражніць: ты мамзно! Старажоўцы. MA'MKA. ж. Маці, мама. Мамка шчэ трошкі прадзе да тчэ. Запясочча. Не за тым я, мамко} плачу, шо чужая сторона, и затым я, мамкр, плачу, tuo пройшла молодосць моя (з песні). Сямурадцы. МА'МКАЦЬ незак. Клікаць маму. Чогб мы мамкаеш, я ж бачу. М. Малешава. Годзі мамкала, ты мне ўжэ надоела. Старажоўцы. МА'МОНЬКА ж. Ласкавы зварот да дзяўчынкі, дзіцяці i інш. Устань, мамонько, устань (да дзіцяці). Запясочча. Кого, мамонько, тобе даць? Кароцічы. Не м.ожно, мамонько, ёгб по одной столовой ложцы трэба піць (да дзяўчыны). Сямігосцічы. МАМУ'ЛЕНЬКА ж. Вельмі ласкавы зварот да дзяўчынкі, дзіцяді, выказванне бясконцага захаплення, жалю i інш. Ох, мамуленько, побілі людзей, страшно побачыць. Луткі. МАНА' ж. 1. Хлусня. Бувае, показваюць таку ману. Цераблічы. 2. Пахучая прыманка, прываба. Трэ маной покропіць вулей. Хотамель. Сено с погоды ману мае. Там жа. Гэта мана гэтые зёрнета — воно ж манщь, цягне, пока не з'есі. Луткі. MAHAўKI мн. Манаткі. Зобраў манаткі дай вубраўca з хаткі (прымаўка). M. Малешава. МАНА'ЦЬЕ н. Toe ж. Гэто ву свое манацье ужэ збірацьмеце? Ужэ едзеце од нас? Дварэц. Порвалі моё гуркі з монацьем (з гурочнікам). Луткі. МАНДРА' ж. Лістоўніца. Да ўжэ весна, да ўжэ красна, i с стрэх вода капле, да ўжэ ж тобе, удовін сыну, мандровонька пахне. О, мандру, мандру (з песні). Дварэц. МАНГСТА, MOHI'CTA мн. Маністы. Була я ў Турові да купіла маніста хорошые. М. Малешава. Голодной куме пірогі на ўме, а богатой — маніста (прымаўка). Старажоўцы. Раней говорылі на каралі моніста. Запясочча