Беларуска-расійскі (вялікалітоўска-расійскі) слоўнік (1989). Я. Станкевіч

паглыбіць 795 пагуляньне паглыбіць, паглыбГць—см. под глыбіць. паглытаць—см. под глытаць. пагмурыць—см. под гмурыць. пагмурыцца—см. под гмурыцца. пагноішча—см. под пагной. пагноіць-ою-о/ш-оў, несоверш., т рех. 1. удобрять почву, Гсл. навозить. Ар.; Дел. Отгл. имя сущ. ПаГНОенЬНе-НЯ, предл.-НЮ, ср. а) —удабривание, Гсл. унавожение. Ар. б) удобрение. Гсл. Соверш. спагноіць—унавозить. Дел. С п а г н о І ЦЬ ЗЯМЛЮ. Дел. Соверш. упагноіць—унавозить. 2. ГНОИТЬ. Гсл. пагной-ою, предл. и зват.-ОЮ, м.--- унаВОженная пахотная земля. Шел.; Ар.; Гсл. На пагноі пшонку пасеяў. Нел. 436.,—удобрение. Гсл. Увелич. пагноішча-ча, предл.-чу, ср.—земля, удобренная навозом. Сталі дапікаць Пракопу, што ён ня даў нашай палавіцы пагною i свой пагной ня вывез на ніўку. Смол. (Дел.). пагнойка-п/сг-йуы, ж.—гриб шампиньон, навозник. Шсл. Шмат пагнояк у іржышчы. Лядцо Пух. (Шсл.). пагнаць—см. под ганяцъ, гнаць. пагнацца—см. под ганяцца. пагнёвацца, -аюся-аешся—посориться. Гсл. пагнеўны, -ная-нае—поссорившийся. Каб не пагнеўны былі. Север(Косіч 243). пагнявіць—см. под гнявіць. пагнГбіць—см. под гнібіць. пагнілак-лк-я, предл. и зват.-лку, м.— ГНИлое бревно, чурбан. Шсл. Пагнілак парэзалі на дровы. Ст. пагнільле-ля, предл.-ЛЮ, ср.—ГНИЛЬ. Шсл. Бярвеньне ў хаце — адно пагнільле. Ст. пагню-сіць-шаны—см. под гнюсіць. пагроза-зы-зс, ж. 1. угроза. Ксл.; мгел. Пасуленъне" савецкага ўраду было нехаванай пагрозаю. Бацьк., Но. 1-2/437-438. Пагрозы ягонай не баюся, ня страшуся. Навінкі Лёз. (Ксл.). Збочу з пагрозы дарог. Салавей:. Сіла 31. Ды ты ўсё яшчэ жывеш, хоць ліхалецьце, хоць пагроза; а я пасьпеў, пакутны верш, цябе ўж о памяняць на прозу. Сяднёу(Б. М оладзь, Но. 18, 13). Зь нябёсаў вада — не пагроза. Радарны (Каласкі, Но. 54-55, стр. 16). У вадказ на гэтыя пагрозы, незнаёмы накінуўся на Рэўзалу. Волас("М оладзь" 1951, Но. 23). Усе ставіцца пад пагрозу. Некраш эвіч(Асьвета, 1929, Но. 1112, стр. 23). 2. стращание. Н ел. 437. Хоця бы ты пагрозу даў яму якую! Нел. Дзяцём трэба пагрозу давацъ. Тм. пагрозьліва, нареч.—угрожающе. Гжык! гжык! — неяк пагрозьліва пралятаюць сустрэчныя машыны. М арціновіч(Беларус, Но. 159). Бразнулі пагрозьліва словы.(Калосьсе, Но. 3/20, стр. 136). пагрозьлівы-вяя-яде—угрожающий. 3 надворку чуваць быў пагрозьлівы голас Зьмітрычка. Ц ялеш: Д зесяць 26. Яны(лятункі) былі перарваныя пагрозьлівым крыкам: Стой! Х мара(Б. Ускалось, 1955, Но. 5, И). Пагрозьлівы старшынёў тон гэтак цяў яго за жывое, што ён ня сьцерпеў. Нязнаны(Бацыс., Но. 36-37/115-116). Выбегла На ўзвышша, на пагрозьлівыя скалы, к р у ш и на: Лебедзь 62. паграбіць—см. под грабіць II. пагражёць-аю-аеш-ае, каму, чым, несоверш.—угрожать, Ксл. грозить, мгел. Я яму пагражаў пугаю. П уш кары Сян. (Ксл.). Рэўзала пачаў пагражацы зраблю, што твоя кабыла здохне. Волас("М оладзь" 1951, Но. 23). Яму ня можа пагражаць нічога благога. Люціч(Бацькаўш чына, Но. 31-32, 1953 г., стр. 7). паграць— см. под граць. п а г р э б а в а ц ь —см. под грэбаваць. пагрэбІН Ы -Н Я р, единств, ч. нет.— КЛОЧЬЯ при огребании стога или воза. Шсл. Пагрэбіны ўськінь на воз. Ст. пагрэць—см. под грэць. п а г р э ц ц а —см. под грэцца. ® п я гр убёц ь —см. под грубёць. п а г р у к а ц ё ц ь —см. под грукаць. п а г р у к а ц ь —сл: под грукаць. п а г р у к а ц ц а —см. под грукацца. п а г р ь ізь ц і—см. под грызьці. п а г р ы зь ц іс я —см. под грызьціся. п а г у г н а ц ь —см. под гугнаць. пагудка I-дкі-дцы, ж. 1. напев, мелодия. Ад жыцьця ня ўцякаў а нідзе ў пагоню за таннай пагудкай. С алавей: С іл а 49. У раскошы цьвіцеў, а ў маркоце завяў, пахаваўшы пагудку. С алавей: С іла 44., —присказка, прибаутка. п а г ў д к а II-дкі-дцы, ж.—похулка(хула, осуждение, С.) Нел. 437. Нашаму дзяцюку пагудкі не дадуць. Н ел. Товар наш у пагудку пашоў. Тм. пагудна, нареч.—недобрительно, предосудительно. п а г у д н а с ь ц ь, -ці, ж.—предосудительность. п а г ў д н ы, -ная-нае—неодобрительный, заслуживающий на охулку(осуждение, С.) Н ел. 437, предосудительный. Наш товар не пагубны. Нел. п а г у д з ё ц ь —см. под гудзець. п а г ў д з іц ь —см. под гудзіць. пагукяць—см. под гукаць. п а г у к а ц ц а —см. под гукацца. п а г у к н у ц ь —см. под гукаць. п а г у л я н к а -нкі-нцы, ж. 1. развлечение. Ты думаў лазу круціць, дык гэта так сабе, пагулянка табе. лнч 27. Нас кліча адвячорак на пагулянку. Куляшоў: У зялёнай дуброве 50. 2. перемена между уроками. Ар.; Войш. Дзеці пусьцілі на пагулянку. Ар. пагулиньне-«я, 1. свободное от работы время. Нел. 438. Зраблю на пагуляньню. Тм. 2. забава. Нел. 438. Чорныя бобрыкі добра на боцікі; райскія пшчолкі — салодкі мядок; ясныя сакалы на пагуляньне. Нсл