Беларуска-расійскі (вялікалітоўска-расійскі) слоўнік (1989). Я. Станкевіч

нудзёць 777 нурыць 4.' докучливый. Нсл. 342. Н у д ны ты чалавек, пераст ань дакучац ь імне. Нсл. Х ат ы ль i ам уніца да н удн а га б о лю гн ял і яго. Гарэцкі: Песьні 86. Ад я е вер а ц я н а ільлецца н удн ы, зьвін я чы ŭ слабы, я к кам ары ны гук. Гарэцкі: Песьні 33. нудзёць-ёю -ёеш -ёе, н есоверш. 1. беднеть. НК: Дудар, Но. 3. 2. (скучать, С.), тосковать. Ксл. Ё н дуж а ГШЧау нудзець. Семянцова Беш. (Ксл.). нудзіць-дж у-дзіш -дзе, несоверш. 1. (скучать, тосковать, С.) Нсл. 342. Ч аго т ы нудзіш па ім? валей н яхай ён па т абе н удзіц ь. Нсл. Б а га т а я ня д ум а в, ш т о бедненькі нудзіць, б а га т а я ды дум ав, я к дзя ц ю к оў гудзіц ь. Из песни, Нсл. Б у д у пець, ня б уд у нудзіць. Турлаіі. С оверш. пранудзіць —проскучать. Нсл. П р а н у д зіў я т ут, седзячы б ез р а бот ы. Нсл. 2. ТОМИТЬ. Гсл. Соверш. ПрануДЗІЦЬ. перех. —перетерпеть с горем(в нужде, С.) Нсл. П вранудзілі мы зім у б я з хлеба. Нсл. 3. допускать до телесной нечистоты, ню Дудар, Но. 3. нудзіць[ соверш. ЗанудзІла Нсл. 342], безлич. 1. ТОШНИТ. НК: Дудар, Но. 3; Гсл.; Ар.; Шсл.; Нсл. 342. Н удзіць ст ала. Нсл. С т ала н уд зіц ь: м усіць нвш т а ізьеў гню снае. Ст.Щ не ад гр ы б о ў гэт ых м я н е н у д зіц ь. Ст. Я г о нудзіць ад гарэлкі. Бешанковічы(Ксл.).. С оверш. знудзе, знудзіла, 1. стошнит, стошнило. 2. зудит. НК: Дудар, Но. 3. занудзіць-д ж у-д зіш -д зе, соверш. 1. допустить до нечистоты телесной. Нсл. 177. Н едаглядам занудж аеш, за н уд зіл а дзеці. Нсл. 2. изнурить, допустить ДО ТОСКИ, Нсл. 177. измучить. Дел. 246. З а н у д з іл і д з е ў к у р а б о т а ю. Дел. П ри ч. зануджаны— заморенный, Гсл. доведенный до изнурения. Нсл. 177. Д звц і занудж аны я ад н едагл яду. Нсл. С т ат ак занудж аны ад го л а д у. Тм. Н есоверш. зануДЖИЦЬ-Д/О-ЯўШ-Де, п о в е л.-d ŭайма, 1. допускать до нечистоты телесной. Нсл. 177. 2. изнурять, (Гсл.) допускать ДО ТОСКИ. Нсл. 177. зануджоны, прилаг. из п рич., печальный, предавшийся тоске. Нсл. 177. Я м у занудж онам у нічым не разваж ы ш. Нсл. знудзіць, соверш. к ЗНуджаЦЪ 1, 2. О т гл. имя сущ. знуджэньне-ня, п р ед л.-ню—изнурение, тоска. Нсл. 217. Знуджэньне цврпім ад гэтага жыцьця. Нсл. П р и ч. знуджаны —допущенный до крайней нужды. Нсл. 217. Знуджонае дзяцё. Нсл. Н есоверш. знуджёць-я/о-деш-яс, 1. наводить на кого-л. скуку, беспокойство частыми просьбами. Нсл. 217. Знуджаеш, знудзіў мяне сваімі дакукамі. 2. допускать кого-л. терпеть нужду. У карэлай каш улъцы знудж аеш, зн удзіла дзяцё. Нсл. нудзГцца(нудзіцца, нсл.)- дж уся- д з ішся, несоверш. 1. жить бед н о, терпеть нуж ду. Нсл. 342. Н ў д зіц ц а чалавек, б 'ю ч ы ся із сваей беднасьц ю. Нсл. 2. то ск о в а т ь, Ксл. т оск ов ат ь, гор евать (печалиться, Нсл.) Шсл.; Нсл. 342. П ераст ань нудзіц ца. Шчарбакі Куз. (Ксл.). Б я з бабы ст аў н удзіц ц а чалавек. Ст. Н уд зіц ц а па ж онцы. Нсл. 3. печалиться. Нсл. 342. Д о б р а, ш т о зьеў... А я ў с ё нудзілася, ш т о галодны ляж аш С П а ц ь. Капыловіч: Хлеб. 4. скучать. Гсл. Ч ам у з б аб а м і сядн і не паш ла? Вось бы ня н удзілася! Дзьве Душы 130. Н уд зіўс я ад д зя н ьгуб ст ва й р а зва Ж аў, ш т о рабІЦЬ. Дзьве Душы 105. Соверш. прынудзілася, б е зл и ч.— (н еск ол ь к о, С.) соскучилось, Нсл. прискучилось. П ры нудзілася ім н е ж ыцъ т ут. Нсл. 5. чувствовать тош ноту. Гсл. Занудзгцца(занудзіцца, Нсл.), соверш. 1. к н удзіц ц а 1 — обедн еть. Нсл. 342. Зан удзіліся мы т ут ж ы вучы. Нсл. 2. соверш. к н удзіц ц а 2.— затосковать. Шсл. Зан удзілася м аладзіц а па свой м у чалавеку. Ст. 3. зачахнуть, изнуриться. Гсл. занудзіушыся, прич. прош. вр. к зан удзіц ц а 1, 2, 3. С оверш. пазан удзщ ц а, го во р и т ся о м н о ги х.—ИЗНурИТЬСЯ, ТОСКуЯ. Нсл. 742. П а зан удзіл іся мы безь цябе, пакуль т ы пры ехаў. Нсл. з н ў д з іц ц а, 1. с о в е р ш. к з н у д ж а ц ц а. Зн уд зіўся я тваею гаворкаю. Нсл. 217. 2. стосковаться. Зн удзілася м аладзіц а na свой м у чалавеку. Ст. З н уд зіўся па ж онцы. Нсл. 342. С оверш. знуджавда-Жося-ясшся, 1. тяготиться чем, Нсл. 217. терпеть скуку, надоедание. H i ў ты м, ні ў сім, a т ол ькі з н у д ж а е ц ц а ча л а в ек, ч а к а ю ч ы ня м а ведам а чаго. 2. и зн у р я т ь ся. Нсл. 217. З н уд ж а е ц ц а, плачучы na м ат цы. Нсл. нумар-/?у, предл. и з в а т.-р у, м.—HOMep. Ap. нура-ры, ж. 1. тоска. Нсл. 342. H yp a на ц я бе напала. Нсл. Ц і сякіра, ці сэр ц у нура. Дуб. 2. изнурение. Гсл.; Нсл. 342. Н а б р а ўся нуры, пакуль даехаў да двара. Нсл. н у р эн ь н е-н я, предл.-ню, cp.— и зн урен и е, йстом ление. Нсл. Н урэн ьн е голадам. Нсл. НурЭЦ-/?ЦД, предл.-рцу, зват.-рча; мн. ч.р ц ы -р ц о ў - р ц о м - р ц о ў -р ц а м і- р ц о х, м. — в одол аз, ны рок. даць нурца— бы стро окунуться с гол овой в воду. Ар. К о л ьк і р а з о ў ты даў нурца? Ар. Бач, Іванка, я к да ў нурца, лепей, хіба, н а 'т за цябе. Васілёк(Калосьсе, Но. 3-16, 1938 г., стр. 133). Н у, хлопцы, б уд зем даваць н урц а! Ар. н ур ьіц ь-ру-ры ш -ра, несоверш., перех.— ИЗнурять. Нсл. 342. Н я нуры ты нас, д о ў га д зер ж а ч ы. Нсл. С оверш. ЗНурЫЦЬ—ИЗНурить. Нсл. 342. Зн уры ў м ал адзіц у ж ур б ою ды ра б о т аю цяж кою. Нсл. С оверш. п ан у