журботна 486 жыга 114. На багне апошняй згубы зацьвіла мая Журбота. Крушына: Творы, 165. журботна, на реи. (к журбогпны)—печальНО, Г рустно. Журботна калыша бярэзінка вецьце. Колас: 3 майго летапісу. ЖанкІ журботна ківалі галавамі. Гамолка. Сымонку гэта неяк асабліва хвалявала — то журботна, то узълётна. Цялеш: Дзесяць, 79. журботны-ная-нае, прилаг. к журбота, —печальный. Вочы шчырыя, вочы вяз жалю я журботнымі эмог уяўляць, Салавей: Сіла, 91. Кнігаўкі вяткамі кружынялі навокал, напаўняючы паветра журботнымі крыкамі. Акула, 478. 2. заботливый, беспокойный. На дуты цяпер сусім imuae — прыемнае, журботна-трывожнае. Корзюк. журба-бы, ж. 1. печаль, Нел. 158. грусть, печаль, Ксл. грусть, Гсл. грусть, печаль, МГсл. тоска, печаль. Растсл. Замуж пайшла — шчэ й нагорала, журбы-клопату шчэ й наболела. Жукова імгл.(Косіч 35). Панна Аміля тымчасам сабе вечар нраводзе у нейкай журбе: нейкія трызьні нлятуцца дзяўчыне. Гарун: Варажба. Праўда, што Адвант, i грэх варажба, што ж-калі гоне Ў сухоты журба. Гарун: Варажба. БеЗЬ цябе ўваччу — мыгла, журба крыжоў. Салавей: Сіла, 59. А сядні думкі нанлылі 3 журбой балючай, нявыгойнай. Крушына: Лебедзь, 5. У кунежнай восенскай журбе....на ліры выславіў цябе. Крушына: Эрот, іскрыпка. 2. (легкая, С.) брань, выговор. Нел. 158. Набраўся я журбы за гэта ад таты. Нел. Хто двору, хто дамоу, а я тут заначую, журбы не начую. Красновічы Сураск.(Сержп.: Отчет, II). ЖурлГвы-вая-вае, (Растсл.) 1. СКЛОННЫЙ К печали, часто грустящий, тот, который журыцца". Жана мая Парасачка, дзяржы гаснадарку - няжурыся. Ігнатачка, дзяржаўшы гаснадарку журліў будзеш. Кажамякі Імгл. (Косіч 27). 2. любящий журыць". Шсл.,—бранчливый. Ксл. Ці журлівая твая сьвякрывя? Сянно (Ксл.). Журлівая мая сьвякрывя. Ст. Параска заплакала, чуючы сьвякрывю Журлівую. Касьцюковіцкі p. Калінінскае акругі (Наш Край 1928 г., Но. 6-7, 48). журыха-ьт-ь/сс, ж.—жидкий овсяный кисель. Ксл. У пост толькі й вараць Журыху. Лятоўшчына Куз. (Ксл.). См. жур. жу\ъщъ-ру-рыш-ра, несоверш.—слегка бранить, выговаривать, усовещевать. Шсл. Жура міне сьвёкар як дзенъ, такноч. Ст. нажурыць, соверш.. перех. — ПОрЯДОЧНО побранить. Нел. 307. Нажурыў яго я за гэта. Нел. журыцца-руся, несоверш.—скорбеть, предаваться печали, Нел. 158. грустить, Шсл.; Гсл.; Ксл.; Вят. (Даль) тосковать, скорбеть, печалиться. (ПНЗ); Растсл. Чаго ты журыцца пачаў? Сянно (Ксл.). Ня журыся, усе Бог дасьць. Нел. Даволі табе ўжо журыцца. Ст. Як мне ў чужыя людзі ісьці? Як мне сьвекру наравіць? Зайшоў, прышоў Данілачка — ня журыся дзяўчыначка. Чаўпня Стдуб.(Косіч 237). Я малада журылася, ці было лета, ці ня было, я на вуліцы ня гуляла. Росуха імгл.(Косіч 9). Бадай сена агнём села, каса зламілася, ды каб мая Тацяначка, дый ня журылася. Вадзьвінка імгл.(Косіч 22). Усім дзевачкам па вяночку, аднэй Ганьне вянка нет. Зачуў, пачуў Іванечка: "Ня журысь, Ганначка, ня журысь, а я ўчора на таргу пабываў, я ж табе вяночак старгаваў". Север Сур. (Шэйн 1-2,496). Будуць гэтыя вочы журыцца І НІКОЛІ НЯ выплачуць сьлёз. Салавей: Сіла,91. Па сяброўках журыцца вярбіна. Кавыль: Пад зорамі, 17. Соверш. ЗажурыЦЦа. Нел. 158. — закручиниться, загрустить. Вят. (Даль) Зажурыўся, успомнеўшы праз сваю староначку. Нел. Зажурыўся мой татухна родны на сваёй старонцы. Тараны імгл.(Косіч 28). Зажурыўся стары татка, стогне цяжка, плача матка. Гарун: Габруска. нажурыцца, соверш.— натосковаться. Нел. 307. Нажурыўся я безь цябе. Нел. пажурыцца, соверш.—попечалиться. Шсл. Ён такі чалавек: пажурыцца троха ды ўзноў паве с я лее. Ст. ж у ч о к -чка, предл.-чку, зват. жучку, мн. и. жучкі-оў-ом-і-амі-ох, м. 1. пряжка для ВОЛОС. Есл. Бяры свой жучок. Берашоўцы Беш. (Ксл.). 2.— см. под ЖУК. ЖуЧОК-ЧКД, предл.-чку, зват. Ж ў ч к у, м.— кличка собаки черной масти, Жучка. Ар. жучыць-чр-чь/ш-чя—журить. ПНЗ. жабІНЦЯЙ-ЯЯ, предл.-ЯЮ, зват.-ЯЮ, мн. ч.-ЯІяёў-яём-яёў-ямі-яёх, м.—лицо, поставлявшее отопление и освещение для Полоцкого двора. Карскі, 1, 126. Ср. Жабіньцяі. Ж Ы Г, отглаг. междомет.. значит 1. быстрый мгновенный прыжок, прыг. Нел. 156. Ня ўгледзеў, як ён жыг да мяне. Нел. 2. быстрый укус. Нел. 156. Пшчала жыг жыгалам. Нел. 3. неожиданный(быстрый, мгновенный, С.) удар. Нел. 156. Войт жыг мяне па сьпіне бізуном. Нел. жыг, жыгу, предл. Ж Ы Зе, зват. Ж Ы Ж а, м. 1. миг. Нел. 156; МГсл. За адзін жыг зьбегаў. Нел. 2. (быстрый, С.) прыжок. Нел. 156. Адным жыг ом кот схапіў мышку. Нел. Жыг за жыгам. Нел. жыга, жыгі, жызе, общ. 1. чересчур проворный-ная, скорый-рая. Нел. 155. Жыга малец не засьнець, хоць куды пашлі. Нел. Жыга наша ўсюдых пасьпее. Нел
Дадатковыя словы
жу\>ъщъ-ру-рыш-ра, жўчку, предл.-чкў, чьіш, ьісс
3 👁