Беларуска-расійскі (вялікалітоўска-расійскі) слоўнік (1989). Я. Станкевіч

 ◀  / 1324  ▶ 
Старонка 491
 ◀  / 1324  ▶ 
зычлГва 473 зюкаць 2. с о б с т в е н н о е хо т е н и е, в о л я, Нел. 222. ж е л а н и е в о о б щ е. Зычэнъне тваё я супоўніў. Нел. зычлГва, нареч.—д о б р о ж е л а т е л ь н о. Нел. 222. Зычліва служа, радзе. Нел. Ср. ст. ЗЫЧЛІвёЙ. Нел. 222. зычлГвасьць-щ; мн. ч., род.-цяў, ж.—д о б р о ж е л а т е л ь с т в о, Нел. 222. д о б р о ж е л а т е л ь н о е о т н о ш е н и е к к о м у -л., б л а г о с к л о н н о с т ь, б л а г о в о л е н и е, р а с п о л о ж е н и е. Зычлівасьці ні ў чым ня бачу да мяне. Нел. зычлівы, -вая-вае—д о б р о ж е л а т е л ь н ы й, Нел. 222; Гсл.; Ксл. о т н о с я щ и й с я до б р о ж е л а т е л ь н о, р а с п о л о ж е н н ы й в ч ь ю - л. п о л ь з у, б л а г о с к л о н н ы й. Ар. Зычліваму чалавеку й Бог памагае. Нел. Зычлівы прыяцель. Добрыя слова зычлівым муму льманам мовіць ляпей сэдэкі (араб., суьожніны) даванъня. Кіт. 963. Ён дужа ЗЫЧЛІвЫ чалавек. Горбава Лёз. (Ксл.). зычнасьць-ф, ж— зычлівасьць. Анімаем тэж зычнасьцю адной старане, але проста кажнаму справядлівасьць даваці. Стт. 157. зъ\чъщь-чу-чыш-ча; повел, зыч, зычма, несоверш., чаго каму, 1. с е р д е ч н о, и с к р е н н о ж е л а т ь, х о т я ж е л а т ь до б р а та к ж е, к ак и з л а, с м о т р я п о о т н о ш е н ию к л и ц у и п р е д м е т у, НК.: Очерки, Но. 418. ж е л а т ь. Ар.; Луб'ева Аз. (Ксл.); Шел.; Гсл.; Нел. 222. Добра чынь, добра зыч, за сэдэку (араб., субожніну) йдзе. Ют. 9а5. Ворагу свайму й то, ня зычу такога дабра! Ст. Хай імне тое, што я табе зычу. Сінішча Віц. (Ксл.). Чаго сабе ня хочаш, таго й другому ня зыч. Нел. Адсохні тая рука, што сабе дабра ня зыча. Воет. (Даль). 2. с о в е т о в а т ь. Нел. 222. Як ты мне зычыш? Щ ехаць ай не? — Я табе добрае зычу, а ты сам як знаеш. Нел. адзычаваць( и &ц$ъ\ч2луь)-чую-чуеш-чуе; повел.-Чуй-Чуйма, несоверш., с неопред.—у б е ж д а т ь не д е л а т ь че г о -л., о т к а з а т ь с я от к а к о г о -л. н а м е р е н и я, о т с о в е т ы в а т ь. Дел. Мне людзі адзычуюцъ браць яе. Нел. 373. Пачалі імне адзычаваць Маркову дачку за сына браць. Дел. Соверш. адзычыць-чгчыш-ча, 1. о т с о в е т о в а т ь. Нел. 373; Дел. Хацеў купіць гэт ага каня, але мне адзычылі. Нел. Адзычыла i мне суседка купляцъ гэты паркаль. Дабрсл. 2. о т б л а г о д а р и т ь. Крывёю ворагу адзыч. Кліш.: Каліна. Отгл. имя сущ. адЗЫЧаньне-НЯ, предл.-ню; мн. ч.-ні-няў—о т с о в е т о в а н и е. Нел. 373; Дел. Дзякуй за адзычаньне тваё. Нел. I адзычаньне не помогло — узялі Маркову дачку за Васіля. Дабрсл. назы чаваць - ч у ю - ч у е ш - ч у е; прошл. ер. Н а З Ы Ч а в а ў; повел - Ч у й - Ч у й м а, несоверш., перех.— с о в е т о в а т ь, р е к о м е н д о в а т ь. Нел. 308. Б л а г о г о к а н я на з ы ч у е ш і м н е к у п і ц ь. Нел. Соверш. назычыць— п о с о в е т о в а т ь, п о р е к о м е н д о в а т ь. Нел. 308. Н а з ы ч і м н е д о б р а г а м а й с т р у. Нел. пазычыць, соверш. 1. ПОЖелаТЬ. Ар.; Нел. 456. Пазычыць каму здароўя. Нел. Не пазыча табе ён добрага. Ар. 2. посоветовать. Нел. 456. Ня добра ты імне пазычыў; я паслухаў цябе i ў бяду лучыў. Нел. Соверш. запазычыць—перенгять. Бяльсл. Запазычыў у мяне розных выкрутасаў. Сохана Імсьц. (Бяльсл.). узычаць, несоверш. к узычыць 2, 3, 4. узычыць, соверш. 1. предоставить, уделить (внимание, время). Гадзіны аднае ня ўзычыў ты нам. Нел. 654. 2. о долж и ть (о к азав какую.л. услугу, вы звать у кого-л. чувство признательности, благодарности, С.) Нел. 654. 3. удружить. Ксл.; 1г. Вось я табе ўзычу! Чараўкі Сян. (Ксл.). 4. ниспослать; милостиво предоставить. Стт. 1529. Калі Пан Бог усхоча ўзычыці. Тм. ЗЮЗЯ-ЗІ-ЗІ, ж., дет.— ХОЛОД, ПНЗ; Нел. 223. ХОЛОДНО. Шсл.; Кур. (Даль). ЗЮЗЯ МалеНЬкаму хлопчыку. Ст. Зюзя на дварэ. Нел. Уменьш. зюзька-ЗЬКІ-ЗЬЦЫ, ж. 1. ХОЛОД, Нел. 223. холодно. Шсл. На двор ня йдзі: зюзька. Ст. Ня йдзі на двор, на дварэ зюзька. Нел. 2. общ.— боящ ийся холода. Нел. 223. Які ты зюзька: не вялікі холад, а ты азыз. Нел. зю зіцца, ЗЮЗЮСЯ-ЗІШСЯ, несоверш., дет. — ХОЛОДИТЬСЯ, Нел. 222. ЗЯбнуТЬ. Ня зюзься, дзетка маё, на дварэ, хадзі ў хату. Нел. Соверш. назюзіцца— напиться до потери слова, до неподвижности. НК.; Пит. 74. Як зюзя, як зюзька назюзіўся. НК.: Пит. 74. зюзнуць-ну-неш-не, несоверш.— зябнуть. Ср. азюзнуць. Соверш. азюзнуць— озябнуть, посинеть от холода. Дс Азюз малец ад холоду, пасінеў i дрыжыцъ. Дел. ЗЮЗЬ, ЗЮЗЯ, предл. и зват. ЗЮЗЮ,' мн. ч.-ЗІзяў, м. — горький пьяница. Гсл.; Нел. 222; БНсл. Сядзіць ня дуж, упіўся ЯК ЗЮЗЬ. Нел. зю зька,—см. под ЗЮЗЯ. зю зю к, 1. так русские называли великолитви нов(белорусов). Варел. У на ш у б р ы г а д у эш а л о е з ю з ю к о ў пры вёзьлі. Варел. 2. дет.— м ороз. Бяльсл. ЗюЗЮК у к у с е, НЯ й д з і з х а т ы! Ня в ы с о в а й р у ч к і, б о зю зю к ЗМ арозе! Барысавічы Клім. (Бяльсл.). зю зю каць-tfЮ-ЯСШ-ЯС, несоверш. — ЗЮкац ь. Ксл.; Варел. Во ст а р ы я зю зю к а ць п ачалі. Лехманы Аз. (Ксл.). Соверш. паЗЮЗЮкаць. Мы с т р э л іс я із с в а ім да ў н ым с я б р ам i п а зю зю к а л і n p a да ў н ы я ма л а д ы я га д ы. Варел. зю к, зю к у, м.— разговор, звук, шум. Дел. 290. Ш т о за з ю к зю ч ы ц ь, ш т о за я к ЯЧЫЦЬ? Из песни, Дел. зю каць-аю-аеш-ае, несоверш.— приятельски беседовать, Нел. 223. говорить, Бяльсл. беседовать, БНсл. разговаривать, (Даль 207); Гсл. беседовать, разговаривать, Воет., Кал. (Даль) мирно разговаривать, беседовать. Мы зюкалі цэлую гадзіну. Кр. Сяло Сян. (Ксл.). Цэлую довечар зюкалі. Нел. 136. Найду к бабам — троху пазюкаю. Дел
Нават дробная праўка будзе карыснай. Не стаўце знак націску, каб слова лепш знаходзілася праз пошук.

Дадатковыя словы

лубева, лўчыў
15 👁
 ◀  / 1324  ▶