распазнаньне 457 знушчэньне Прич. прош. вр. распазнаўшыся. Яны даўна распазнаўшыся. Отгл. имя сущ. распазнаньне-нл, предл.-ню—знакомство. Нсл. 557. Зь першага распазнаньня яны любяцца. Нсл. спнз-нав&ццв-наваюся-наваешся и наюся-наёшся-наёцца-наёмся-наіцёся —знакомиться, входить в дружескую связь. Нсл. 606. Як цяпер спазнаваемся, спознаемся, так каб нам i доўга жыць мяжсобку. Нсл. Соверш. спазнацца-аюсяаешся. Нсл. 606. Зь лядашчыкам спазнаўся, з розу му спаўся. Нсл. 2б7(под лядашчык). знацца II, сокращ. из значыцца—значит. Шсл. Знацца я яму й кажу... Ст. значаныйк-/кя, предлАку, м., мат.—знаменатель. мгсл. значэць-чу-чыш-чьлуь—давать признак чего-л. Шсл.; Варел. Карова значыць —показывает, что скоро отелится. Ст. Карова, кабыла значыць—появились на вымени признаки того, что корова( кобыла) в непродолжительном времени отелится(ожеребится). Ар. значна, нареч.—приметно. Нсл. 215, заметно. Гсл. / па (з? С.) аччу значна, што ён украў. значнасьць-ф, ж. 1. значимость. I гэта слова сваю мае значнасьць. Нсл. 2. знатность, важность. Нсл. 215, знаменитность. Не вялікая ты пер ад імною значнасьць. Нсл. Ср. значны, 3. ЗНаЧНёцЬ-Се, 3-ее лицо мн. ч.-ёюць, несоверш. —означаться яснее и яснее. Нсл. 735. Заранка на небе значнёе, пазначнёла. Нсл. Соверш. пазначнёць. Нсл. 735. значны-ная-нае, 1. заметный(такой, который можно заметить, увидеть, различить взглядом, Ар.), приметный. (Ар.), видимый(явный, очевидный, заметный, С.) Гсл.; Нсл. 215. У Рамазан ежча, аж покі значна будзе нітка чорная ад белай, да сьвітаньня. Кіт. 1ба2. Значнае дзела, што гэта твая работа. Нсл. 2. замечательный. Нсл. 215. Сядні значны дзень. Нсл. Леташні год быў значны з уроду. Нсл. 3. знаменитый. Нсл. 215. Яны ў Пана Бога значными будуць. Ют. 56аб. Наш пан значны чалавек. Нсл. Будуць ся цешыці ня толькі вялікія сьвятыя Божыя, i людзі вышшыя, калісь на гэтым сьвеце значныя, але i, малыя й бедныя духам, будуць хвалы Яго зажываці. Малітвы 1б95г.(Б. Шляхам, Но. 125). знвчъщъ-чу-чыш-ча, несоверш. 1. класть метку, метить(МГсл.), намечать. Варел. Ён знача своёбярвеньне. Варел. Курбан(араб., аброк) чынячы, трэба глядзець, штоб... не абранена. Акром таго... умысьле рэжуць альбо значащ, тое ня вадзіць. Ют. 2664. Соверш. пазначыць—пометить. Шсл. Пазначылі свае авечкі. Ст. 2. значить. значаньне-ня, предл.-ню; мн. ч.-ні-няў, отгл. имя сущ. 1. метка. Значаньне курыцы, гусей. Ар. 2. значение. Гсл. вЬшвчъщъ-аю-аеш-ае, несоверш. к аб значыць. Соверш. абзначы ць—положить метку. Шсл., обозначить, отметить какимл. знаком, меткой. Трэба абзначыць, адкуль касІЦЬ. Слопішча Шацк.(Шсл.). азначаць, несоверш.—определять. Соверш. вшвчъщь-чу-чыш-ча—определить. зазначаць-а-аеш-ае; повел.-ай-айма. несоверш. (Шсл.)—метить многократно. Соверш. зазначыць—сделать знак, пометить. Ар. Зазнач, паку ль касіць. Ст. Зазнач, паку ль адрэзаць. Ст. Прич. зазначаны—помеченный. Тут жа было зазначана, а ён перакасіў. Ст. назначаць-аю-аеш-ае, несоверш.—помечать. Соверш. назначыць—пометить. Шсл. Назначылі баранчыка чырвонаю істужкаю. Ст. Назначылі курыцу — адсеклі хвост. Ст. Прич. назначаны-помеченный. Пры справаваньню дастамэнту пячатнікамі й сьветкамі быці ня могуць тыя особы ніжэй назначаныя, то ёсьць: напервей — каторыя сваіх дастамэнтаў чыніці нягодны; другое — жанкі; трэйцяе — апякунове таго дастамэнту; чацьвертае — i тыя быці ня могуць, которым у том дастамэнце што будзець апісана. Стт. 341. прызначаць—назначать. Каго прызначаюць на яго месца — няведама. "А няхай сабе хоць каго прызначаюць, мне ўсё роўна." Васілёнак(Полымя", 1967, Но. 12, стр. 193). Соверш. прызначыць—назначить, значыцца, только 3-ее лицо един. ч. 1. значит. Значыцца гэта праўда. Соверш. назначыцца, только 3-ее лицо един, и мн. ч.—показаться знаку чего-л. Абрадзінілася гэтая баба, ды вельмі ж нялюдзкае дзяцё нарадзіла — чорнае, касматае, i рожкі на галаве НаЗНаЧЫЛІСЯ. Мікольск М.(Демид: Веров 102) 2. следовательно. знудзе, знудзіла—см. под нудзіць. 'шущз-щь-джаць—см. под нудзіць. ш ўщзАгщв-джацца—см. под нудзіцца. знуджоны-«ая-няе—крайне изнуренный. Нсл. 217. Знуджоны ў турме, ледзь ходзе. Нсл. знурэньне-ня, предл.-ню; мн. ч.-ні-няў, ср.—изнурение, тоска. Нсл. 217. Знурэньне бярэць, гледзячы на яго. Нсл. Знурэньне з голоду. Тм. знурыць— см. под нурыць. знурыцца—см. под нурыцца. шуств-ты-це, ж.—подстрекательство. Бясл. Знуста, зьвёўдзеці пабіцца! Людагошч 1мсьц.(Бясл.). знушчацца-аюся-аешся, несоверш.—глум и ть ся, ИЗДеваТЬСЯ, ИЗМЫВаТЬСЯ. Гсл. Отгл. имя сущ. знушчэньне—и зд ев а тел ь ств о. Гсл
Дадатковыя словы
значэць-ч^-чыш-чьл^ь—давать, знўдзе, знўдзіла—см, нўдзіцца, нўдзіць, прйч, шўств-ты-це, ікя
2 👁