Беларуска-расійскі (вялікалітоўска-расійскі) слоўнік (1989). Я. Станкевіч

грабіць II 228 гракаць II даграбаць—оканчивать грести или прибавлять грести, догребать. Шсл. С оверш. даграбіць—догрести, окончить сгребание чего-л. Яшчэ троху даграбі сена. Ст. грабіць W-бу-бёш-бёць-бём-біцё, н есов ер ш., п е р е х.—грабить(похищать чужое имущество, С.) Гсл. С оверш. аграбіць—ограбить, похитить чужое имущество. М н о го к р а т. аграбляць-лю-яеш-яе—грабить. Ксл. Паны езьдзяць па сёлах, аграбляюць мужыкоў. Сукрэмна Сян. (Ксл.). Соверш. зграбіць—разграбить. Нел. 203. Кіт. 3614, 4а9, 46а6. град-д\ п р е д л. - д з е, м.—град(атмосф. осадок). Ар. градзіна-ны-ну, ж.—одно зерно града. Дел. градовы-вая-вае, прилаг. к града 2. НК: Очерки, Но. 18. градоука-к7-ўь/, ж.—хлеб, недостаточно провеянный, почти такой, как он выходит ИЗ сушильной Грядки. НК: Очерки, Но. 18. града-ды, ж. 1. гряда(узкая полоса земли в огороде или цветнике, С.) Ксл.; Ар.; Шсл. У мяне сем градаў на гародзе. Лужасна Куз. (Ксл.). Трава паглушыла усе грады. Ст. 2. настилка из жердей в сушильне, на которой ставят снопы. 3. штабель дров. Ар.; Ксл. Дровы склалі ў граду. Воўсішча Сян. (Ксл.). 4. возвышенность среди болота, поросшая лесом, Шсл. гряда. Хадзіў на граду ў пярэвіткі. Амельна Пух. (Шсл.). гріц,кл-дкі-дцы, ж. 1. жердь у печки, на которую вешают одежду, белье и пр. Ксл. Павесь на градку. Гарадок (Ксл.). 2. приделанное к стене приспособление ДЛЯ затыкания ложек. НК: Очерки, Но. 77. См. заложнік, залэжнік. 3. уменъш. к града 3. градавая серада—среда на пасхальной неделе. Шсл. На градавую сераду ня можна араць, каб град не пабіў збожжа. Ст. градавы-вая-вое, прилаг. к град. градкі-дяк—настилка на перекладины тонких жердей аршина на полтора от пода в риге, для ставления на них снопов. Нел. 123. Пасунь да аднаго боку градкі, дый вЫМЯЦІ под. Нел. ПасуНЬ градкі. Вельск. (Дел.). градшчак-ч/cj, 1. полки для посуды. Ксл. Вазьмі латушку з граднічку. Бабінавічы Выс. (Ксл.). 2. (пры т.)—этажерка. граза-зы, ж.—острастка, Шсл. страх от угроз. Нел. 122. Раздурэлі дзеці, няма на іх гразы. Ст. Гразы ён не баіцца, пакулъ не дадуць. Лужасна Куз. (Ксл.) Задаў яму гразы. Нел. Граза ў лес ня йдзець, а па людзёх ходзе. Тм. гразёцьба-бы-бе, ж.—угроза. Дел. Што мне твая гразёцьба. Дел. гразГць, гражу, грозіш, грозе, несоверш. —грозить, предупреждать с угрозой о чем-л. тяжелом, страшном; угрожать, ндсл. з. Пан Бог грозіць пеклам. Кіт. Чым ты мне грозіш? Не баюся я цябе. Дел. —Делать угрожающий ЖеСТ. С оверш. згразщь, згражу, згрозіш-зе—исполнить угрозу. Нел. 203. Вось ж а згразіў яму! Нел. Згразіў, пусьціў рака ў ваду. Нел. Шкому ня згрозіш сваім упорам, толькі сабе. Тм. пры гражаць-аю-аеш-ае, н есо вер ш.—делать (некоторые, С.) угрозы. Нел. 500. Не баюся я таго, чым ты i мне прыгражаеш. Нел. С о в е р ш. п р ы гр азГ ц ь -аж т, прыгрозіш-зе. Нел. 500. Прыгразіў, дык i зроблена. Нел. гразіцца—гразіць. Шсл.; ндсл. ъ.Грозщца, што адлупе дзе, як убярэць. Ст. Бог грозіца на нас. ндсл. гразьба-бы, ж.—угроза. Гсл. гразьці, гразну-неш-не—погружаться во что-л. вязкое или сыпучее, грязнуть. С оверш. угразыц. Там можна ўгразьці. Барс. гражня-«/, ж.—огороженная дорога. Ксл. Статак ганяюць у поле па гражні. Сасонкі Куз. (Ксл.). грайло-я, ср.—беспорядок. Растсл. грак I, грака, предл. граку; мн. ч.-кі-коўком-кі-камі-кох, м. 1. Грач. Гсл.; Навікі Беш. Ксл.; Нел. 121; Шсл.; Дсл.;БНсл.//?ЯК7 лётаюць. Нел. гракГ страляць—зевать по сторонам. Нел. 2. зевака. Нел. 121. Грак ты грак, i гэтага ня ўгледзеў. Нел. грака злавіў—прозевал. Тм. грак И, глагол, част ица— означает быстрое падение, бряк. Нел. 123. Грак воб зямлю. Нел. гракаць 1(Кур. Даль У аю-аеш-ае, несоверш. 1. брякать, стучать чем-л. металлическим. Нел. 123. Гракаць баначкаю ў баконку. Нел. Нехта гракае ў ваконца палачкаю. Тм. Гракаць па гаршку. Тм. 2. падать часто. Нел. 123. Ня першы раз гракаеш сядні. Нел. гракнуць, (Кур. Дальуну-неш-не 1. стукнуть. Нел. 123. Нехта гракнуў у ваконьніцу. Нел. 2. упасть. Нел. 123. Гракнуў воб зямлю. Нел. 3. (п ерех.)—ударить. Нел. 123. Гракнуў яго па галаве палкаю. Нел. 4. бросить. Нел. 123. Гракнуў гаршчок воб ЗЯМЛЮ. Нел. гракаць 11-аю-аеш-ае, н е с о в е р ш.—глазеть, смотреть по сторонам. Нел. 121, зевать. Не гракай, а рабі. Нел. О т гл. им я сущ. граканьне-нл—глазение по сторонам. Нел. 121. За граканьням ня ўгледзеў, як сьвітку зьнялі з воза. Нел. С оверш. загракацца—зазеваться, засмотреться. Нел. 165. Ня ўкралі б, каб не загракаўся. Нел. Соверш. награкацца—назеваться, насмотреться. Нел. 303. Калі ты награкаешея на гэтыя