Беларуска-расійскі (вялікалітоўска-расійскі) слоўнік (1989). Я. Станкевіч

вустаўка 1221 навучаць вусны-ная-нае—устный, мгсл. вустаўка-ута-уўб/, ж.—вставка для надточки рубашки на плечах, — идет по ключице. Шсл. Пашыла сарочку з вуст аўкамі. Ст. вуступнасьць-іў/, ж.—уступчивость. МГсл. ъусьщш-шы-шы, ж.—жуть. ІГ. Позным вечарам, ведаю, у селавой глушы разрастаецца вусьціш. Крушына: Творы 37. Вкчар восенскі трывожна вяжа сны, i нясуць на КрЫЛаХ вуСЬЦІШ КажаНЫ. Крушына(Конадні, У, УІ, 43). Дзе джунгляў вусьціш, пнуўся чалавек. Кавыль(Конадні, Но. 5-6, 10). вусьцішны-ная-нае—жуткий. 1г. Ты памятует, Марыля, той вусьцішны КІрмаш. Раман овіч(Кон адні, Но. 2, 21). Н ареч. вусьцішна—жутко. 1г. На мору вусьцішна. Сала вей. вушак-кд, предл.-ку; мн. ч.-К І-К О ў-К О М, мн. ч., предл.-кох, м. 1. косяк(каждая из боковых частей дверной или оконной рамы, стесанная наискось, С.) Ар.; МГсл.; Шсл.; Ксл.; Гсл. Рэзнуўся галавою аб вушак. Ст. У вокны ўставілі вушакі. Сухарукава Аз. (Ксл.). 2. притолока(притолка), боковой брус дверной рамы. Ар. вушак—верхняя перкладина в дверном отверстии. НК: Очерки, Но. 442. вушнікі—наушники. Гсл. вутка-кі, дат., п редл. вутцы, ж.—утка. МГсл.; Шсл.; Семяшкова Стдуб.(Косіч 234). Паляцелі дзікія вуткі. Ст. Коні езныя, рабочыя, сьвіньні, гусі, вуткі на іспашы МаюЦЬ быЦЬ З а й м а Н Ы. Стт. 467. Ум еньш. вутачка-чк/. Семяшкова Стдуб.(Косіч 234). вуцянё, -няці; м н. ч.-няты—утёнок. Уменьш вуцянётка, вуцянятка. Шсл. Злавіў адно вуцянё. Ст. Мае вуцяняткі табе шкоды ды не нарабілі. Барадзінка Імгл.(Косіч 13). вутлы-лая-лае—ХИЛЫЙ. Купала. Раськ. Гняздо. вуцяк-ка, м.—селезень. Ксл. Вуцяка зьеў сабака, засталася адна вутка. Гравы Сян. (Ксл.). См. качар. вучанік-Іка, предл.-іку, зват.-Іча, м.—ученик. Дубіна Вал. вучаніца-цы-цы, ж.—ученица. Дубіна Вал. вучыцеляваць—учительствовать. Янк. i. вучыцелка-лкі-лцы, ж.—учительница. Пц.; Лепле; Ксл. Д арагая наш а вучыцелка, пазыч м не рубель! Жукоўшчына Куз. (Ксл.). вучыцель-лл, предл. и звпт.-Л Ю,' м н. ч. вучыцелі-ляў, м.—учитель. Ар.; Вал.; Вял.; Дз.; Пц.; ЛПЛ; Лепле; МГсл. Вялася праца сярод народны х вучы цялёў. Бурбіс(Беларус, 180). Вучыцелю добры! Ш то м не зарбіць добрага, каб мець ж ыцьцё вечнае? Тат.: Ванэлі, 106. вучыцельскі, -ка я-ка е—учительский. О р га н ізу е ц ц а Б е л а р у с к і В у ч ы ц е л ь с к і Зьвяз. (Беларусь, 180). вучыць-чу-чы ш -ча, несоверш., чаго або зь неазн. 1. учить чему. Ар.; Шсл.; Нел. 77. Вучыцель вучы ў дзеці гісторы і, а вучы целка — пісаць. Ар. Д ур н о га колькі ня вучы, усяроўна нічога ня будзе. Ст. Вучыць ары т мэт ы кі, фізыкі. Ар. 2. каго, ш т о на п а м яц ь—принуждая повторять, учить кого-л. запоминать, усваивать что-л. Т ат улька вуча дзеці маліт вы Спадаровае. Х т о каго вучыць каран i хт о вучыцца, абодвым спасеньне роўнае. Кіт. 1367. 3. к а го за к а г о —учить кого-л. для приобретения профессии, специальности. М арціш онкі вучаць сына за інж ынера. 4. обучать. Вучы ць рам яст ва. 5. быть учителем, преподавать. МГсл. П рич. вучаны—ученный, бывший в учении. Нел.; Ар. Вучаны хлапец. Нел. Вучаны сабака. Нел. Соверш. навучыць, Ар., наўчыць. Нел. 77—научить. Н аўчы лі на пень брахаць. П ослов. Нел. 77. Ты ж наўчы ў пяяці. Гарун. Я йцо куры цы ня наўчыць. П о с л о в. Рапан. 186. П р и ч. навучаНЫ, Ар., наўчаны, Нел. — наученный. Н аўчаны сабака не палезе. Лужасна Куз. (Ксл.). адвучаць-я/о-яеш-яе; п о в е л.-а й -а й м а, несоверш. каго ад чаго, или с инф. 1. отучать, искоренять в ком дурные наклонности. Нел. 372; Ар.; Дел. А д вучай зм алку дзеці маніць. Нел. Н адабе адвучаць сабаку ад зородаўст ва. Дел. 2. отнимать ребенка от груди. П араўж о адвучаць дзецянё ад пелькаў. Войш. С оверш. адвучыць, 1. отучить, искоренить дурные наклонности, Нел. 372; Ар. ОТуЧИТЬ. Дел. 2. отнять ребенка от груди. Д зе ц я н ё ўж о адвучы лі ад пелькаў. Войш. П рич. адвучаны, 1. отученный от дурных привычек. Ар.; Нел. 372. Ст ачына адвучана ад ш коды. Нел. 2. о ребенке — отнятый от груди. Ар. Я но адвучана ад пелькаў, сьсець сы солку. Войш. звучаць-аю-аеш-ае, п о в е л.-а й -а й м а. н есоверш., каго да чаго или с инф. —приучать, Шел. допускать кого приучаться к чему-л. дурному. Нел. 200. Н адабе звучаць дзеці чысьціць зубы. М алого ня т рэба звучаць ш кодзіць. Ст. Звучаеш, звучы ла д зец і лазіць п а чуж ы х городах. Нел. Соверш. звучыць-чу-чы ш -ча—приучить к чему-л. Шсл. Звучы лі зм алку гэт а крабіць. Ст. П рич. звучаны—приученный каким-л. наклонностям. Зм алку звучаны да гэт ага. Нел. 200. навучаць, Ар.; Шел.; Нел. 301, наўчаць. Нел. 3 23,-аю -аеш -ае, п о в е л.- а й - а й м а, н есоверш. каго на ш т о, 1. наставлять. Ар.; Нел. 301; 323; Шсл. Ж ану i дзеці навучай, каж нага чалавека да веры навучай. Кіт. 44613, 14. А н гел азан пеў, м усульм ан навучаў. Ют