Слоўнік беларускіх гаворак паўночна-заходняй Беларусі і яе пагранічча (1984). Том 4. П-С. Ю. Ф. Мацкевіч

ПО'КАСТ м. Пакост. Покаст канчаяцца, краска густая, ні будзя, чым развесці. Малахоўцы Бар. ПО'КАТ м. Кола. Покаты ўздзеты на вось. Лісна В.-Дзв. ПО'КАЦЬ незак. 1. Лопацца (пра пупышкі). Пакуль ні сталі покаць пупышкі. Ахрэмаўцы Брасл. 2. Перыць (бялізну). Покаю пранікам, буду покаць, пашоўшы на рэчку. Азяраны Раг. ПОКЕ'ЛЬ прысл. Toe ж, што i п 6 к i. Покель прыду. Дзмітравічы Кам. ПО'КІ прысл. Пакуль. Ідзі скасі, покі ніхто не скасіўшы. Палядкішкі Воран. Гадзіну перасячы — іна будзіць жыць, noкі сонца зайдзіць. Ахрэмаўцы Брасл. Покі выміла хату, вар закіпеў. Покі пойдзем палоць, пагаворым. Покі машына будзіць стаяць каля гарочыка, цэлы зёлкі будуць. Не пайду, покі сама не прыдзіць. Едлавічы Брасл. Хворы, то покі памрэш, будзеш мучыцца. Канюкай Вільн. ПОКІДА'НЕЦ м. Пакінуты мужчына. Азарычы Пін. ПОКІНДА' ж. Пакінутая жанчына. C покіндою добры хлопэць нэ ожэніцце. Курашэва Чыж. ПОККНУЦІ зак. Пакінуць. Заўтрэ я вас покіну сплючы. Смаляніца Пруж. ПО'КЛАД, ПО'КЛАТ м. Яйка, якое кладудь ці лакідаюць у гняздзе, каб десліся куры. Багушэвічы Бярэз. Поклад кідаць нада. Ахрэмаўцы Брасл. Поклад — яйцо оставлена. Дзмітравічы Кам. Остав поклада, бо куры ны будуть ныстыся. Ушкавіца Кобр. Поклат палажыла, кап няслася ў гняздзе кура. Ліпнікі Вільн. ПОКЛІ'КАТЫ зак. Паклікаць. Покліч тата. Дзмітравічы Кам. ПО'КЛУСКА ж. Палка, якую клалі на воз, каб расшырыць яго плошчу. Радастаў Драг. ПОКЛЯ'КЛЬІ прым. Пахілы. V На покляклэ дзераво тай козы скачуць, Хатынічы Ганц. ПО'КНУЦЬ зак. Разбіць. Я тоя яйцо покнула. Азяраны Р а г. ПОКОЛОТКТІ зак. Памяшаць. Поколоті каву. Азарычы Пін. ПОКОЛО'ЦЦА, ПОКОЛСУЦІСА зак. Патрэскацца, палопацца (пра цела, зямлю i інш.). Покололіса п'яты. Хатынічы Ганц. На п'ядзь зэмля покололаса. Смаляніца Пруж. ПОКО'ПІСКО н. Поле пасля ўборкі клубняў агародніны. Вішчаць [сварацца] за покопіско, шчоб гусі не сталі там. Хатынічы Ганд. ПОКОФА ж. Пакорнасць. Такі чоловіек ніколі no собіе покоры нэ покажэ. Курашэва Чыж. ПОКО'Т, ПОКУО'Т м. 1. Столь. Як умыем покота—чысто. У сенях покот, на покоці лоб. Смаляніца Пруж. 2. Гарышча