Слоўнік беларускіх гаворак паўночна-заходняй Беларусі і яе пагранічча (1980). Том 2. Д-Л. Ю. Ф. Мацкевіч

юцца,— на пашні ці на пяску. Рудня Астравітая Чэрв. Конская котлішча — дзе конь пакачаўся; бывала, як ідом ці бягом цераз ягог дык плюніш на яго. Азяраны Раг. Конь нарабіў котлійічаў на пасеве, павыкачваў увесь пасеў. Вецярэвічы Пух. Котлішча сабачча, не ідзі на тоя места, дзе сабака пакачаўся. Азяраны Раг. Не трэба ступаць на конскае коцьвішча, бо лішаі нападуць. Кузьмічы Люб. KO'TKA ж. Кошка. Паросна котка. Сакаляны Сакол. Была ў мяне котка: акоціцца i пажрэць сваіх кацінят. Рагулішкі Даўг. Котка калбасы згела. Гэта котка i гада не імела, як начала пацукоў цягаць. Котка дзярэ дзверы. Лоск Валож* Котка акацілася. Кемялішкі Астр. Котка кяўкаіць. Кураполле Паст. Котка мурлыча. Дакудава Лід. Котка княвыіць. Paкаўскія Швянч., Магуны Паст. Котка мяўчыць. Воўкуш Ліпск. Котка курну спявае. Быстрыца Астр. Котка пільнуіць мышэш Жодзішкі Смарг. Нехта мне нараіў котку. Котка вылактала малако. Парэчча Гродз. Аднесла котку ў Лойці. Граўжышкі Ашм.; параўн. польск. kotka тж'. КОТЛІ'НА ж. Катлавіна, нізіна. В котліне жыто зусіем вымокло. Курашэва Чыж. КО'ТЛІШЧА I гл. КО'ТВІШЧА КО'ТЛІШЧА II н. Сядзіба. Там котлішча было маё, ды нінога не засталося. Мачаск Бярэз. Ен на сваём котлішчы сядзіць. Міратычы Карэл. КОТЛОВА'ТІСЕ незак. экспр. Забаўляцца, дурэць. Діеті нэ котлуйтэсе! Курашэва Чыж. КСУТНА, КО'ТНАЯ прым. Цяжарная (пра некаторых жывёл i гадаў). У нас кажуць — авечка котна i кошка котна. Kiралі Шчуч. Авечка котна. Воўкуш Ліпск, Сакаляны Сакол., Кемялішкі Астр. Котная кошка. Пацаўшчына Дзятл. Як укусіць котная гадзіна, то малака квасьнага нада напіцца. Малькуны Ігн. КОТУ'Х м. Toe ж, што i к а т ў х. Дзмітравічы Кам. КОТЬГТЫСЯ незак. Слацца. Дэм [дым] котыться по-над зымлёю. Дзмітравічы Кам. КО'УБЫК м. 1. Страўнік у жывёл. Коўбык — то трыбушок. Азяраны Раг., Малыя Аўцюкі Калінк. 2. Начынены вантробамі ді мясам свіны страўнік. Коўбык начыняць i вараць, Азяраны Раг. Коўбыка спякла. Малыя Аўцюкі Калінк. КО'УДРА, КО'ЛДРА, КО'НДРА, КОФДЛА, КО'РЛА ж. i н. 1. Даматканая коўдра. Раней шылі коўдру з дзвюх пасцілак i клалі кудзелю ў сярэдзіну: дзве палотнішчы i благога лёну ў сярэдзіне, перашывалі ў скрыначкі, наўкос ішлі радочкі i называлі коўдра. Коўдра была ўрадная, у ёлачку тканая. Рыбчына, Саланое Віл. Коўдра — ето ў дзве столкі дзяруга. Пасека Ст.-Дар. Даўней коўдры ткалі c пакулаў, a цяпер адзіяла зовіць. Едлавічы Брасл. Коўдрай укрываліся. Саланоё