Слоўнік беларускіх гаворак паўночна-заходняй Беларусі і яе пагранічча (1980). Том 2. Д-Л. Ю. Ф. Мацкевіч

КЕ'ЛЗАЦЬ незак. Кілзаць. Келзалі коні. Беняконі Воран. Цуглі — келзаць коні. Дакудава Лід.; параўн. літ. apgelźti акаваць'. КЕ'ЛІХ, КЕЛЮ'Х м. Чарка. Зладзгя келіх укралі c камунікантамі. Жылі Іўеў. Келюх з ношкай. Азяраны Раг.; параўн. польск. kielich ням.Kelch 'чаша, кубак'. КЕ'ЛІШАК гл. КІЛІ'ШАК КЕ'ЛТАЦЬ незак. Боўтадь, размешваць. Бывала, вадзічкі ўлью i келтаю мілту; закелтай мілты! — дзеці прасілі. Груздава Паст. КЕ'ЛЬНЯ ж. тэх. Кельня. Пячнік чэрпая гліну, ложа на кірпіч, гэтай кельняй паправя i ложа другі кірпіч. Гемзы Шальч. Кельняй гліну бёруць i муруюць. Ахрэмаўцы Брасл. Кельняй пячнік рашшароўвае гліну. Кіралі Шчуч.; параўн. польск. kielnia ням. Kelle тж'. КЕЛЮ'Х гл. КЕ'ЛІХ КЕ'МЛІВЫ прым. Цямлівы, кемлівы, кемны. ён разумеіць, кемлівы рабёнак. Мярэцкія Глыб. У ну к панімая добра — кемлівы. Рудня Астравітая Чэрв. КЕ'МНЫ прым. Тое ж, што i к ё м л i в ы. Кемны чалавек. Магуны Паст. Мой унук — кемны лхлопяц. Вязынка Маладз. Кемная дзяўчына, добра вучыцца. Рыбчына Віл. КЕ'ПСКІ прым. 1. Дрэнны, благі. Кепская пагода. Жылі Іўеў., Жодзішкі Смарг. Кепская шчотка. Старыя Трокі Трак. Ён меў добрага каня, а цепер — кепского. Крынкі Крын. У нас за дарогаю суседзі, так яны кепскія. Баброўнікі Гарад. Скажы што матка ім — матка кепская. Старыя Трокі Трак. 2. Неўрадлівы. Кепская глеба, адзін кушот расце. Навасёлкі Свісл. Зямля ў нас кепска, пяшчана. Заполле Скід.; параўн. польск. kiepski тж'. КЕ'ПСКО прысл. 1. Бедна. Ціпер ні кепско людзі жывуць. Мсцібава Ваўк. Кепско было даўней жыць. Грыцкевічы Зэльв. 2. Няправільна. Мову добра знаю, а задачы рашаю кепско. Заполле Скід. Кепско не ўмець рабіць. Крынкі Крын. КЕ'ПСТВО У выразе: Рабіць на кепство — рабіць з благім намерам. ён робіць на кепство. Номікі Бабіц. КЕ'ПЦІ I гл. КГПЦІ КЕ'ПЦІ II мн. тэх. Зубцы ў шасцярні. Кепці e ў калясе ў машыня. Вецярэвічы Пух. КЕ'ПША ж. зневаж. Тоўстая непаваротлівая жанчына. Кепша ты! Рудня Астравітая Чэрв.; параўн. літ. kepšys няўмека'. КЕРАЙША' м. i ж. зневаж. Няўклюда, нязграбны чалавек. Ен керайша, такі няўдалы. Граўжышкі Ашм.; параўн. літ. kereiša тж'. KE'PAT м. тэх. Конны прывод малатарні, манеж. Керат быў да малацілкі, кератам малацілі, пара коні ўпрагалі, коні