Слоўнік беларускіх гаворак паўночна-заходняй Беларусі і яе пагранічча (1980). Том 2. Д-Л. Ю. Ф. Мацкевіч

ЗАКАМЯ'ЧЫЦЬ зак. Змяць. Закамячыла хустку, сподніцу. Смаляніца Пруж. ЗАКАНАПА'ЦІЦЬ зак. Шчыльна заткнудь. Каўкі комін заканапацілі, i дым ідзець на хату. Рагулішкі Даўг.; параўн. руск. законопатить тж'. ЗАКАНУ'РАК м. Закутак. У гэтым заканурку жыў. Чычалі Швянч. ЗАКА'ПАВАЦЬ незак. Закопваць. Капцы—дзе бульбу закапаваям. Магуны Паст. ЗАКАПА'НЫ дзеепрым. Укапаны. Закапаны ў зямлю слуп. Саланое Віл. ЗАКАПРЫ'СІЦЬ зак. Закапрызнічаць. Не закапрысіла я, ні такі характар маю. Граўжышкі Ашм. ЗАКАПЦАВА'ЦЬ зак. Запэцкаць. Бывала, мухі вокна закапцуюць, што нічога ня відзіш npac тоя акно. Кіралі Шчуч. ЗАКАПЫ'ЛІЦЬ зак. Падняць павека. Гасцюк пападае ў вока, дае языкам, закапыліць веялку i дастаня страмяку з вока. Кіралі Шчуч. ЗАКАРКАВА'НЫ дзеепрым. Закупораны. Бутэлячкі закаркаваны. Гемзы Шальч. ЗАКАРКАВА'ЦЬ зак. Закупорыць. Ракаўскія Швянч. ЗАКАРМІ'ЦЬ зак. Недастатковым кармленнем давесці да знясілення. Яна закарміла карову. Старыя Смільгіні Воран. ЗА'КАРПІЦА ж. Маршчына. Закарпіцы парабіліся, гэто ўжэ стары чалавек. Старое Сяло Зэльв.; параўн. літ. karpas 'шрам, рубец'. 3 А К А С А В А' Ц Ь зак. Знішчыць. Рэчкі былі, называліся Марачанка i Лукна, Марачанку закасавалі. Старыя Трокі Трак. ЗАКАСА'ЦЬ зак. Закасаць. Закасай рукаво. Магуны Паст. Калошы [штаноў] закаша i нося ваду. Солы Смарг. Рукаво закасаць. Грыкені Вільн. ЗАКАСМАЦЕ'ЦЬ зак. Абабіцда, пашарпацца. Закасмацеў паднадолак. Лісна В.-Дзв. ЗАКА'ТНЫ прым. Пародзісты. Закатную корову купів. Курашэва Чыж. ЗАКАТРУ'ПІТІ зак. Забіць. Я того кота, нэчысту сілу, закатруплю! Курашэва Чыж. ЗАКАУШЬГЦЬ зак. экспр. Збіць. Іна міне закаўшыла n, раскулдачыла n ca злосці. Бакшты Іўеў.; параўн. літ. užkaŭšti ударыць'. ЗАКАЦЯНЕ'ЦЬ зак. Заплеснець. Сыр ужо закацянеў; на нём ворсік находзіцца, што плюшавый дзелаецца. Рагулішкі Даўг. ЗАКАЧА'ЦЦА незак. Задыхацца, заходзіцца. У мяне асма бронхадыхальная, зусім закачуюся. Крэва Смарг. ЗАКА'ЧВАЦЦА незак. 1. Укочвацца, закочвацца. Закот