Слоўнік беларускіх гаворак паўночна-заходняй Беларусі і яе пагранічча (1979). Том 1. А-Г. Ю. Ф. Мацкевіч

Жылі Іўеў. Гострыя калючкі на рыбі. Альхоўцы Лях. Гострыя берагі [y пасудзіне]. Альхоўка Навагр. Гострый ножык. Дзмітравічы Кам. 2. Завостраны. Погодлівый місяць з гострымэ рошкамэ. Дзмітравічы Кам. 3. Выпнуты. У каня гостры крыш, як худы конь. Дзяніскавічы Ганц. 4. перан. Языкаты, злы. Свякроў — гострая баба, мужыка ганіць. Галубы Мает. 5. Модны, рэзкі. Вецер гостры, але цёплы. Пацаўшчына Дзятл. ГОСТЫ'НЭЦЬ, ГОСТЭ'НИЦЬ гл. ГАСЦГНЕЦ I ГОСЦЬ I, ГОСЬ м., ГО'СЦІ мн. Сваяк, чужы, запрошаны або нечаканы. А ў нас госць з Мінска. Кузьмічы Люб. Гось прыедзе, чакаю госця. Ністанішкі Смарг. 3 гасціма сядзелі i з гасціма пашлі. Гось прыехаў, прынімаю. Асавец Віл. Госці як свае прыяжджаюць. Багушэвічы Бярэз. Перад гасціма танцавала Саламея. Мае браты на госці прыедуць. Бакшты Іўеў. Зайшліся на гэтыя госці. Ністанішкі Смарг. Паехалі яны на госці. Кураполле Паст. Брат у госці прыедэ. Смаляніца Пруж. Хадзіў у госці, быў на гасцях. Гемзы Шальч. V Першы дзень гось залаты, на другі — сярэбраны, а на трэці — мець, сабірайся i дамоў ець. Дай божа, каб дома госці былі, а не па гасцях раз'яжджаць. Гось — нявольнік: не хоча ні піць ні есь, а ня можа атказацца. Кураполле Паст. Гэта не госць, як душа ёсць. Жылі Іўеў. Мілы мой гось, а дастаў ты мяне, як ёсь, калі ж мая хата без вачэй, а двор без вушэй — бяздзетная сям'я i двор без сабакі. Ухвала Круп. ГОСЦЬ II м. Тое ж, што i г а с п а д ар II. Госць стаіць на куце, ужо зажалі жыта. Жыдзевічы Іўеў. Гасця ў покуці ставілі, а як звозілі збожжа ў гумно, гасця клалі падніз. Старый Смільгіні Воран. ГО'СЫНЮ гл. BO'CEHI ГОТ гл. ГОД ГОТОВА'ТІСЕ гл: -ГАТАВА'ЦЦА ГОТО'ВЩЬ незак. 1. Нарыхтоўваць. Пашлі ў лес дровы готовіць, i ён умер у лесі. Ен сільна ляны — самі дровы готуем. Малыя Аўцюкі Калінк. 2. Гатаваць корм жывёле. Готовілі пойла цялюку. Ліпнікі Вільн. ГОТУ'ВКА, ГОТУЮВКА ж. Наяўныя грошы. У яго была готувка — грошы ў банку ляжалі. Гемзы Шальч. Хто мае готуовку, той купіт. Курашэва Чыж.; параўн. польск. gotowka тж'. ГОУ выкл. Агу. Як гукнеш у леся ці на полі — адгукваецца яха: гоў да гоў. Вецярэвічы Пух. ГО'ХТА ж., ГО'ХТЫ, ГА'ХТЫ мн. 1. Пярэдняя загнутая частка палазоў, галоўкі. Паламаліся гохты ў санях. Жыдзевічы Іўеў. Полас у гохтах пераламаўся, пераламалася адна гохта. Жылі Іўеў., Граўжышкі Ашм. На гохты нада зрабіць казырок. Гемзы Шальч. Гахты раблю новыя. Чычалі Швянч. 2. Пярэдняя частка саней. Трэда мяшочак у гохты ўкінуць