Слоўнік беларускіх гаворак паўночна-заходняй Беларусі і яе пагранічча (1979). Том 1. А-Г. Ю. Ф. Мацкевіч

польек. wvkt, дыял. wicht 'сталаванне, штодзённая страва, паёк, які выплачваўся збожжам, жыўнасць', wiktovać 'сталаваць, кармідь, утрымліваць на сваіх харчах' (СВ,.VII, 606— 607). ВІ'ЦЦА, ВЫ'ТЫСЬ незак. 1. Расді, абвіваючыся вакол чагон. Дзікі вінаграт віўся на шасту. Ахрэмаўцы Брасл. Biецца хмель, Быстрыца Астр. 2. Кружыдда. Віліся сарокі i схвацілі курчака. Кураполле Паст. 3. Клубіцда. Дым віецца, прадуха ёсць у коміне. Кураполле Паст. 4. Намотвацца. Hiгка ўецца на клубок. Грыкені Вільн. 5. Выгінацца, перакручвадда. Гадзюкі віліся ў адным клубу. Ёдлавічы Брасл. V Коло сэрця гадына в'ецьця. Сіманавічы Драг. ВІЦЦЁ зб. н. Галлё. Раныйэ крылі віццём. Мішневічы Шум. Віццё, што калкі звязваюць. Ганкі вязалі еіццём. Лісна В.-Дзв. Трэба віцця схадзіць у лес — закутаць плот. Азяраны Раг. ВІЦЬ, ВЬГТЫ незак. 1. Намотваць ніткі на што-н. Віць ніткі на клубок. Грыкені Вільн. Нітку віюць на верацяно. Maгуны Паст. Як еіеш ніткі — засмаршка зашмаргнецца. Рыбчына Віл. Клубка e'e. Сіманавічы Драг. 2. Віць вяроўкі. Ен добра ўець еяроўкі. Мярэцкія Глыб. Віюць вяроўкі. Чычалі Швянч. Вяроўкі віюць c канаплі. Магуны Паст. C патрэп'я пута віюць. Кураполле Паст. Даўней з пянькі вяроўкі вілі i лапці плялі. Саланое Віл. Вілі вяроўкі так: зеіе еяроўку, а потым на крух i круціць, здратуе, a трэцяй naeieae. Паляцкішкі Воран. Путы віюць, вяроўкі вілі з канопляў. Як віць, то хазяін eie. Гемзы Шальч. Я даўней сам віў вяроўкі. Крынкі Крын. 3. Віць, плесці. Віюць еянок. Магуны Паст. Колысь молодусы вынка вылы. Сіманавічы Драг. 4. Рабіць гняздо. Пташачка хароша гняздо ўе. Дзяніскавічы Ганц. Дажа пташка гнязда ня еія ў той дзень. Старыя Смільгіні Воран. 5. Плесид павуціну. Павук ye павуціну. Азяраны Раг. 6. Круціць, віравадь. Віхром вада ўе. Малахоўцы Бар. Мяне ў аўтобусе ўе, галаву марочыць, рваць бярэ. Вецярэвічы Пух. 7. Гнаць. Я ўю іх розгай. Граўжышкі Ашм. 0 Bie ў галаве — кружыдца галава. Bie ў галаее, аш у вачах міхціцца. Гемзы Шальч.; параўн. mr.vyti 'y 1, 2, 4, 7-м знач/ (ЛТ, 171). ВІЧА'НКА ж. Скошаная на корм віка. Дай каню вічанкі. Рагулішкі Даўг. ВІШ м.} ВІША' ж. 1. бат. Від асакі. Віш — e такая трава, асака. Альхоўцы Лях. Віша — трава бальшушчая i рэская, можаш пальца парэзаць; пашла накасіла вішы naслаць карову, бо віша палсухая, расце на сухом, а у вадзе — асака, віша з макушкамі наверсе, як мятла, яна на гравяры расце, саму, усока [высокая], У рост чалавека, яе нічога ня есь, можа, зімою ласе пітаюцца; віша пруткая, яе не абложвае снех. Кузьмічы Люб. 2. Трава, якая асталася на зіму не ско