Слоўнік архаізмаў і гістарызмаў (2007). С. М. Струкава

лас. 3 боку ад жыцця - ТС, 227). Умеў перакінуць сябе ці другога, Хоць у што захоча, абы не ў святога'. 3 скарача надоемалака кадушку, 3 вады зробе водку, з каменя падушку (Ф. Багушэвіч. Хцівец і скарб на святога Яна - Зан., 398). Скарб [польск. skarb] м. Дзяржаўная ўласнасць; казна. Былі там пасекі. Штогоду Тут сотні блізшага народу Дзялянкі лесу карчавалі I на трацяк іх засявалі - Капу да скарбу, дзве дадому... (Я. Колас ТСБМ, V, 259). 1 грошы тыя начальства забрала да скарбу (М. Гарэцкі - ТСБМ, V, 159). — Ну, а каб ён [Маркс], давёўшы, што прыватная ўласнасць - рабунак і гвалт, узяў бы ды аддаў грошы проста скарбу, а пасрэдніка, домаўласніка, што з'явіўся за каморным, — застрэліў як рабаўніка ці гвалтаўніка? (У. Караткевіч. Чорны замак Альшанскі 43, 257). Скарбец м. Памяшканне, у якім захоўваліся каштоўнасці (звычайна будавалася воддаль ад палаца). Мы кожан раз трох назем маскалёў кідалі, To жуцякалі за скарбец -аўжо свяціўранак (В. Дунін-Марцінкевіч. Пан Тадэвуш - Тв., 458). Скаронік (скароны) [польск. skarbnik} м. 1. Службовая асоба ў феадальнай Польшчы і Вялікім княстве Літоўскім у XV-XVIII стст.; хавальнік дзяржаўнага скарбу (вёў улік прыходу ў скарб грашовых сум). ..да Марылькі надоечы сватаўся сын скароніка (В. Іпатава. Чорная княгіня - MX, 253). [Альгерд].. загадаў скароніку Цімафею прынесці яму ў лажніцу куфэрак з самымі каштоўнымі камянямі (В. Іпатава. Альгердава дзіда - АД, 539). «Дзіду, я сказаў!» — ужо загневаўшыся, князь падняў галаву ад ботаў, у якія абуваў яго слуга, і паўзіраўся ў скароніка (там жа, 539). Скаронік Васіль Кулешны, што стаяў паблізу, засмяяўся (I. Шамякін. Вялікая княгіня -ВК, 13). II Манах, які загадваў гаспадаркай у мужчынскім манастыры. [Еган:] - Грошы, Што я даваў на скупку вэксалёў, Вы аддасце ў кляштар скароніку (М. Клімковіч ТСБМ, V, 159). Падкаморы й староста з дружынамі строга Баранілі карону Аўгуста другога, Бо падчашы і скаронік, не трацячы часу, Кляштар кінулі ўночы і здрадзілі Сасу (В. Дунін-Марцінкевіч. Люцынка, альбо Шведы на Літве - Тв., 324). Айцец рытар і скаронік тутэйшых манахаў, баючыся на скарб з боку шведаў замахаў, Патаемна дабро дзесьці ў лёхах схавалі I прысягай святой сябе моцна звязалі (там жа, 329). // Наогул пра асобу, якая загадвае якімі-н. дзяржаўнымі або грамадскімі каштоўнасцямі. Андрэя абралі скаронікам — збіраць і насіць камітэцкую казну (П. Пестрак - ТСБМ, V, 159). Два парабкі.. сядзелі ў пастарунку заарыштаванымі за падазрэннеў нападзенні на скароніка, які вёз грошы ў дывізійную касу (М. Чарот - ТСБМ, V, 159). Наверсе толькі агульны бібліятэкар і скаронік. Скаронік і бібліятэкар маюць