Кніжнік [ст.-бел. книжникь] м. Вучоны, знаўца царкоўных кніг і правілаў рэлігійнай маралі. I толькі ж торг вядуць, б'ючыся ў грудзі, Прадажны кніжнікі і фарысеі (Я. Купала. Валачобнікі - 36. тв., III, 259). Кніксен [ням. knicksen - рабіць рэверанс, прысядаць] м. Спрошчаная форма жаночага паклону ў выглядзе кароткага неглыбокага прысядання, якая замяніла рэверанс. [Дзед:] - Будзь добры з... людзьмі, чорцік. Так ці не так? Будзеш? - Паспрабую, -зрабіла яна [Майка] кніксен (У. Караткевіч. Каласы пад сярпом тваім - КС, I, 242). [Віктар:] - Для яе, відаць, не дрэнны. Ружавее, як півоня. Кніксен за кніксенам: «О, гер Вя-ры-га! Жартаўніч-ка! Што вы?1» (там жа, II, 133). Кнот [ст.-бел. кноть', польск. knot с.-в,- н. knoten] м. Стужка для гарэння ў газавай лямпе. [Сцяпан]: Падкруці Альжбепга хутчэй кнот ды памажы цягнуць!.. (Я. Купала. Паўлінка - 36. тв., VI, 234). Княгінін, прым. да княгіня ў I знач. Петра, княгінін прыбліжоны, гісторык (Я. Купала. Эрос і Псіха - 36. тв., VII, 133). Скацілася тонкая, беленькая, з дробненькімі кволенькімі пальчыкамі княгініна рука на калена (М. Гарэцкі. Рунь - Р, 10). Княгінька ж. Ласк. да княгіня. «Вось [певень], княгінька, казала баба, нібы вінавацячыся. — Так ён працавіты, але не крычыць, хоць ты яго забі. Можа, яму горла прабіў той [другі певень] дзюбай (К. Тарасаў. Тры жыцці княгіні Рагнеды - ТЖ, 61). Княгіня ж. 1. Жонка князя; асоба з тытулам княгіні. I ня сьпіцца княгіні, - адзінотка ж яна (М. Гарэцкі. Рунь - Р, 10). Княгіня Юрга, як і ўсе, ехала на баявым войскім кані (Л. Дайнека. Меч князя Вячкі МКВ, 63). Наструненая постаць княгіні Мілды-Мілены нібы злілася з тонкай разьбой дрэва, Міндоўг жа ўзвысіўся над крэслам, як бы падмяўшы яго пад сябе (В. Іпатава. Залатая жрыца Ашвінаў - АД, 60). Шкадавала [Апфія], ійто не Шварну давялося княжыць у Новагародку з княгіняю (там жа, 83). [Арміно]: Я прыйшоў папрашчацца з табой, княгіня! (Я. Купала. Эрос і Псіха- 36. тв., VII, 152). 2. Тое, што князёўна. Гэй! далёка за морам за сінім Есць адна старана, ёсць адна, А ў ёй князева дочка - княгіня, Світазарай завецца яна (Я. Купала. Песня-казка - 36. тв., II, 286). Княжавы, прым. (разм.). Тое, што княжацкі. Мела дзяўчына шытую з аблочкаў Сукню і хвальбону 1 звітую з васілёчкаў Княжаву карону (Я. Купала. Жальба дзяўчыны - 36. тв., I, 389). Княжанне н. 1. Кіраванне княствам. Тры згаданыя сыны Святаслава, на той час падрослыя, атрымалі па старшынству гарады для княжання (К. Тарасаў. Тры жыцці княгіні Рагнеды - ТЖ, 10). / княжыч усё болей цікавіўся манастырамі, цэрквамі, боскім, душою як бы адварочваўся ад нялёгкіх спраеаў княжання (В. Іпатава. Залатая жрыца
Дадатковыя словы
бючыся, кнйжнйкь
3 👁