працягае, як яна спужана, як яна тут век ні была. Аткрыла свае куры, яна прылядела к курам есці i ні скажэш, што яна тут ні была. Вот як. Hi дай Божэ, якое сабыцце с курамі папало. Гутарка паміж Трухан Волъгай Георгіеўнай, 1934 г. я. іДубінам Мікалаем Андрэевічам, 1928 г. я. Гной на затон вазілі вясною. Тые годы я на зіму гной вазіў, цяперака вясною. Развязлі Пеця i дажэ Ягорко. Прыехалі, развязлі, дак Каця кажэ: "Тут буракі ат палавіны загона былі, сюды гною чуць-чуць". У нас жа ні так, як у вас, што самое цячэ, а ў нас бочка ўкопана, да злівае, да дзе ў разору якую, або на кучу гною, патаму што ў нас цёчыме, дак у двор жыжа, ето ж ні ў вас, што на агарот. Дак яна вот так. Дак я тут узяу да ўдабрэння патсеяў, дзе вот да палавіны. А туды на гной, а яна: "Што бо етэ ўдабрэнне, i картоплі ні смачные - ня сей". Ну дак тамака, як атрэзаныя былі. Праўда, i па цэнтру. Дак я i то ўжэ, як яны ўзышлі, добрэ ўзышлі, мо перад абгананнем, узяў да вядро рассеяў етаго краснаго ўдабрэння, той там бы i етаго ні было. Дак вот дзе ён заначальна патсеяў, дак яны, ты панімаеш, i картапляннік лешпы i летные былі. А там, на етум жа гнаі, i етаго ні бьшо. — А дзе буракі былі, атлічаюцца картошкі? — Поўно лепшые, сразу атсюда поўно лепшыя. - O-o-o, Алёшка Лявонавых наваліў картопель - удзіўленне! У яго два загоны на мсе. Ведамо, там жа хлявы, да ўсе, да платы. У іх жа там карацей пляцы, ж ото ў нас, ну шырай. Загон гот буракоў, загон картонпсі. I такія растуць картошкі, што, табе кажу, ж i етаго году. Есьлі б ты паглядзеў, то ўдзіўленне, ж яны толькі сцягалі, ж у калхозе капец. — Дак вот слушай што, сямена нада мяняць, мяняць сямена. Два годы пасеяў, на трэйці мяняць. Ето законно трэба. Ето i гной даваць. Што мы валім? Ён тожэ вот пат сухі гот, пад мокры год ён да. А ў нас, на том вугле, дай гною, яны ваабшчэ, сядзіць дзёўбам усё. У вас жа поўно ніжайшы бок. - Што толку? Калі ўжэ зямля - адзін гной. - А ж і гной? Я i табе кажу, што лішня. Вато ж Ніна Сцяпанавых (Коля ж выхадзіў, ты ні хадзіла ні разу, а бачыў жэ, якія зараслі), а картоплі ні горшые, ж у мяне. Удабрэнне патсыпала i там, я табе ку, зарошшые. Наймала етаго Пекарчыка, да Магаданаў, да ўчатырох, ці сколькі, да скасілі етэ. То ў яе зарошшые былі. На дном месце, дак сямена змяніла, казала, дак ваабшчэ харошые былі. Ты хадзіла па нанавозу, палядзі, у мяне загоны роўныя. Как перайці вот на праву сторану, сюды к Ніне Сцяпанавых, ат палавіны там жэ
1 👁