Скарбы народнай мовы (2005)

р у та НЕ ДОХО'ДЗЯЦЬ. Не было часу штосьці зрабіць. А я дауно ўжэ хоцела свого двора прыбрацъ да усе пек рукі не доходзяцъ, то ўзаўтра прыберу. РУКУ' НАБЩЬ. Мець вопыт. Послухай луччэй, ьичо Олесь скажэ, вон на гетом дзелі руку набіў. С А МЫ РАЗ. Падходзіць. Гетые тухлі тобе сомы раз, купляй, не роздумваючы. СВШЬЕ' ПО КОЛЕНО. Вельмі малы. Ну то ты поба на Міхалка, як так то свінье по колено ледзь достане, а жонкою командуе як хочэ. СВОЙ РО'ЗУМ НЕ ЎСТА'ВШІ. Не прымусіш думаць каго-небудзь так, як сам думает. Вон i слухаць не хочэ, шчо ты ему кажэш, а свой розум жэ ж не уставки. СЕДЗЩЬ БЫ МЫШ ПЫД МЕТЛОТО. Вельмі ціха. Учора так бліскало, шчо мое малые, бы мыты пыд метлою седзелі, гето так грому бояцца. СЕМЕН БАЪ1 РО'ДНА ЦЁТКА. Вельмі дальняя радня. - Я й не * знау, шчо вы свое! — Ой, еке там свое — Семен бабі родна цётка, але ж наш род малы, то шчытаеща, шчо свое. СЕРЦЭ КРОИШЬ. Мучыць. За шчо ты мне серцэ кройки? Хіба я віновата? Ты ж сама за его йці хоцела.. СЕТЦЭ НЕ НА МЕ'СЩ. Трывожыцца Ой, неш чоў мене серцэ не на месці, коб хоць у дочкіўсе добрэ было. СЕРЦЭ Ў П'ЯТКІ ЎСКО'ЧЫЛО. Ахапіў страх. А ты не злекауса б? У кого хоч серцэ ў n 'яткі ўскочыло б. СЁМАЯ ВОДА' НА КІСЕЛЕ'. Вельмі дальняя радня. Ой, якая мы родня - сёмая вода на кіселе, але ж раз уж э позвалі, то мусіш іці. СКАЖЬГ ДУРНЮ МОЛЩЦА, ТО ВОН I ЛОРА РОЗОБЕ'. Пра залішне рушгівага чалавека, які толькі шкодзіць справе. Ой, скажы дурню моліцца, то вон i лоба розоб 'е! Я ж тобе казала оно одные граблі ўзяць. Нашчо ты трое прывёз? СКАЗАЦЬ ПО ПРАЎДЗІ. Чэсна сказаць. Сказаць по праўдзі, то я не вельмі хоцела ехаць на тэ веселье, але ж прышлоса. СЛОНА НЕ ВЬГЦЯІНУЦЬ. Пра маўклівага чалавека. А Міколішчэ ці п 'яны, ці цьверозы — зроду моўчыць, з ёго ніколі слова не выгрігнеш. СОБ1РА1ЩА БЫ НА АЛЬМАНСКЕ ВЕСЕ'ЛЬЕ. Вельмі доўга збірацца. Эйбо скорэй, а то собіраешса бы на ольманске веселье, мы i так ужэ опаздваём. СОЛОЎЁМ ЗАЛІВА'ЦЦА. Выхваляцца перад кім-небудзь. А чого ты тут солоўём заліваешса? Мы й так знаём, шчо ты за пташка