Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны (2005). П. У. Сцяцко

Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны 55 КАЗА' II, ж. Недажатая палоска. А хто тут жаў? Чаму каза стайіць, га? Bap. КАЗА'К, м. Гатунак высокаўраджайнага аўса. Гр. КАЗМЯРО'ЎКА (казьмяроўка), ж., застар. Хустка з кашаміру. От харогиу казьмяроўку баба мая паказвала. Дзяр. КАЗЯКГ (казяке), мн. Грыбы (агульная назва). Пайшоў na казяке, мо i грыба дзе знойдзя, але лісіцаў то назьбірая. Гр. KAE'T, ж, застар. Сшытак. Зл. КА ЛА прыназ. Каля, ля. Калахаты быў. Гр. КАЛАШМА'Ч, м. Калашман (дра чалавека ў шырокіх доўгіх штанах). Гр. КАЛДО'БА, ж. Выбоіна, калдобіна. Калдоба глыбока, чуць вос ні пяравярнуўсё. Св. КАЛЕ'ЙКА, ж. Чарга. У калейку сталі. Даўг. КАЛЕ'Я, ж. Чыгунка. Чутно, як пояст ідзе, калея нідалеко. Bap. КАЛІЗАВА'ННЕ (калізаванё), н. Пастрыганне пладовых дрэў. Каб ні калізаванё, дзе ты носусадзіў бы яблыко абарваць? Гал. КАЛІЗАВА'ННІК, м. Той, хто пастрыгае («калізуе») пладовыя дрэвы. Нашто ты так гэту яблыню атиастаў, калізаваннік? Возьмя i ссохня, столькі галья абрэзаў. Гр. КАЛІЗАВА'ЦЬ, незак. Пастрыгаць пладовыя дрэвы. Hammo зарасла, трэба калізаваць, а то зьдзічая груша. Гал. КАЛО'ДЗІСЬ, м. Калодзеж, студня. Да калодзіся naŭuuia воду браць. Гр. КАЛО'Ш, м. Галёш. Калош у гразі застаўсё, голым валянкам ступаю. Даўг. КАЛО'Ш А, ж. Абмотка з анучы на ніжнюю частку (ад калена) нагі; нося ць у час жніва. Бяс калош усе лыткі паапорвала рыжышчам. Гр. КАЛУБЕ'ЛЬ, ж. Дзіцячы ложачак (рознай формы, які стаіць i які вісіць). Калубелъ павесіла пад бэльку; праду i колышу нагою. Гр. КАЛУВА'ЦЦА, незак. Хістацца, калывацца. Усе зубы хутко паўпадаюць — ужэ калуваюцца. Гр. КА'ЛУШ, м. i ж.} грэбл. Няўмека. Калуш нека, нічого зварыць люцко ні можа. Ст. C. КА'ЛЬВА (кальво), н. Каліва. Даўг. КАЛЯДА', ж., жартаўл. Назва адкормленага вепрука, якога колюць на каляды. Коляда добра выросла, каўбас наробім много. Гp. КАЛЯ'ДНІК, м. Toe, што i каляда. Калядніка закалолі на коляды. Ст. С