Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны (2005). П. У. Сцяцко

Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны 37 ГУЖВЬГ (гужвэ), мн. Аснова самаробнай плеценай бараны (звязвае зубы). Гужвэ рвуцца, i зубы выпадаюць. Едн. ГУЗЕ'Л, м. 1. Вузел. Гузлом ні завязвай, лепяй засмаргаю, кап хутко разьвязаць. Пл. 2. перан. зняважл. Малы, недарослы. Саўсім малы — гузёл некі. Kp. ГУЗЛЬГ (гузлэ), мн., груб. Вочы. Гузлэ вытрашчыўі енчыць! Гр. ГУ'КАЦЬ, незак. Пакрывацца (пра свінню). Bap. ГУ 7ІДА, ж. 1. Шышак, гуз. Нека гулда нарасла на локці. Вальк. 2. перан. Від прычоскі. Гулду нагалаве навязала. Kp. ГУЛЬТАГСКА (гультаіско), м. i ж.} груб. Гультаіна. Hyŭ гультаіско гэты Косьцік. I жонка гэдыксамо гулыпаіско. Тому іў хаці яку сьвінінцы. Гр. ГУЛЯ'ННІК, м. Танцор, гуляка. На том вяселі было много гуляннікаў, гаги хата траслася ад гуляня. Ст. С. ГУЛЯ'ННЩА, ж. Жан. да гулянні к. Ішчэ адна гулянніца прыгала, аднопары ёйнімашака, німа гулянніка. Ст.С. ГУМО'ВІКІ, мн., адз. гумові к, м. Гумавыя боты. У твайіх гумовіках адно па гразі хадзіць, а ні ў сушу. Гр. ГУ'НА, м. І ж. Пустаслоў. Калі ты пярастаняш языком малоць, гуна? Бочку арыштантаў нагаварыў i так. Гр. ГУ'НЬДЗЕКА (гуньдзяка i вуньдзяка), часц. Вунь. Кр. ГУ'РА, ж. Гурба (снегу). От велькія гуры панадувало кала плоту. Даўг. ГУРКАВГННЕ (гуркавенё), н., зборн. Сцябло (i лісце) агуркоў; агурочнік. Гуркавенё нат ні благоё, а гуркоў німа — пустацьвет адзін. Яр. ГУСА'ЧЫНА, ж. Мяса (з гусака). Гусака засёк, гусачыны зварымо. Гр. ГУСЦГ (гусьці), незак. Балець ад стомы (пра ногі, рукі, галаву). Хай йіх холера, з грыбамі гэтымі, гаш ногі гудуць. Ведома, вёрст зъ дзесяць праджгалі ў адзін конец. Ст. С. ГУЧУ'КАЦЬ, незак. Гушкаць. Хай ён гучукая, бярэ на рукі дзіця, мне німа калі. Вар. ГЫ'ЛЯ, выкл. Так адганяюць гусей. Гал. ГЭР-ГЭР!, гукаперайм. Пра гусей. А гусі тыя адно гэр-гэргэр! Лятаюць па надворку, як на дошч. Гр. ГЭТ АКВЕ ЛЯ (гэдаквяля), прысл. Столькі. То гэдаквяля i я подыму. Гр. ГЭ'ТТА, прысл. Тут. Каб i гэтта пасадзіў, лён добры выраз бы. Кр