Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны (2005). П. У. Сцяцко

П.у.Сцяцко СЫНО'ВЕЦ (сыновяц), м. Няродны (прыёмны) сын. Гэто яго сыновяц так аблаяў. Bap. СЫРЫНГШЧА (сырынішчо), н., незад. Садавіна (y супрацьлегласць варыву). Што ты сырынішча гэтаго пад 'ясі. Ідзі перш паабедай, а тагды пойдзяш у яблыкі. Гр. Сырынішча наеўсё нашчо i сьнедаць ні хоча. Ст. C. СЫСА'К, м. Цяля, якое яшчэ cce карову; сысун. Сысаком над глатко цяля было, а як ацсадзлі — пахудняло. Вар. СЫСКА, ж. Соска. Сыска слабо малако пуская. Вар. СЫЧ, м., рэдк. Клін. Гэты сыч картопялъ за дзенъ выкапалі самыя, бяс памагатараў. Кр. СЫЧЫНЯ', ж., узмацн. Пра надта сытага. Паздаравеў i твой, але ні такі, якЁзік, сычыня. Гр. СЭ'ГОП, мн. 1. Соплі. Кр. 2. Замёрзлыя каплі (на страсе). Сэплі, як штыке, вісяць на стрэсі. Гр. СЮД-ТУ'Д (сют-тут), прысл. Крышачку счакаўшы, хутка. Лесь на вое, доўго ні чакацімяш: сют-тут i даваціму табе сноп. Гр. У малатарню трэба ўсьпяваць падавацъ: сют-сут i снопа німа, другі давай. Ст. С. СЮДЭ'МІ, прысл. У гэты бок, у гэтым кірунку, гэтаю дарогаю (кірункам). Сюдэмі, як дошч ні ідзе, егдзяцъ вазамі, а цяпер i напяхоту грузьняш. Угр. СЯВА'К, м. Сейбіт. Сявак пайшоў сеяцъ, а я — баранавацъ. Едн. СЯВА'ЛКА, ж. Конная сеялка. Едн. СЯВЕ'Ц, м. 1. Сейбіт. Сявец зь яго слабы — стары, нідужы ўжэ. Гр. 2. Фартух, з якога сеюць. Сявец астаўсё дома. I ў што ён жыто браціму сеяцъ? Ст. С. СЯГДЫ-ТАГДЬГ, прысл. Сяды-тады. Часто ні бываю, аля сягды-тагды егджу на кярмаш. Дауг. СЯ'ДРАВА (сядраво), прысл. Ядрана. От сядрава на дварэ, холат. Едн. СЯ'ДРАВЫ, прым. Ядраны. Сядравы ранак. Едн. СЯДУ'НКА, ж. Від фасолі (расце кустам, не ўецца). Сядунку завялі, то ні трэба на гэту пасолю ніякіх тычкаў. Збрыдла нам тая тычкавая пасоля. Зл. СЯЛЬНГК, м. Самаробны матрац — шырокі мяшок, набіты саломаюўУсл солома пярацерласяў сяльніку, німа на чом спаць. Вар. СЯУНЯ', ж., экспр. Тоўстая жанчына. Крэсло пэнкло, як села сяўня гэта. Гр