Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

Вёдама, вёрст зь дзесяць праджголі ў адзін канёц. Ст. C. ГУЧУ'КАЦЬ -аю, -аяш незак. Гушкаць. Хай ён гучукая, бярэ на рукі, мне німа калі. Bap. ГЫ 'ЛЯ! выкл. Так адганяюць гусей. Гал. ГЭР-ГЭР! гукаперайм. Пра гусей. A гусі тыя адно гэр-гэр-гэр! Лятаюць па надворку, як на дошч. Гр. ГЭ'ТАКВЕЛЯ (гэдаіквяля) прысл. Столыгі. То годаквяля i я падыму. Гр. ГЭ'ТТА прысл. Тут. Каб i гэтта пасадзіў, лён добры выраз бы. Kp. ГЭ'ТТАКА прысл. Toe, што i г э т т а. Яр. ГЭ'РШ КІ: б а б ы гэ р ш к і — так кажуць, калі хочуць узяць дзіця на плечы (абвіўшы нагамі шыю). Mo ты хочаш, Валік, бабы гэршкі? Гр. ГЭЦ. Скок; гоц. А ён гэц з воза i пабёх. Kp. ГЭ'ЦАЦЬ, -аю, -аяш незак. Скакаць, лрыгаць, гоцаць. I чагб яна гэцая, дзёўка такая! Ст. C. іГЭЦ АЦ УўГЭЦАЦУ'! выкл. Гоц-гоц. Німа, кап пасядзёў, да ўсё гэцацу i гэцацу— бёгая, нівёдама чагб! Гр. Д Д АБА'ВАК, -ўкаў м. Дадатак. I так łti пайшбу бы, а тут у дабавак ішч§ сын захварбу.Гр. ДАБРУ'ТКІ прым. Зуоі'М добры (цэлы).Яшчэ пінджак дабруткі, а ўжэ ні хачу. Давай новы яму! Ст. С. Д А ВІ'Ц Ь, -іць незак. Станавища ў горле (пра даўкія плады). Давяць грушы, ні палкнуць. Ст. С. 4 П. Сцяцко