Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

высунуць. Пайдзі нос выстрыгні, палядзіш, які марос. Bap. сВЬГСЦЕЖ Ы ЦЦА (высьцяжыцца), -усё ысься зак. жартаўл. Накіравацца, выправіцца ў дарогу. Хай хоць трохі пачакаў бы. Так нё — ужэ высцяжыўсё! Гр. В Ы С Ц ІГО 'ВЫ (вьгсьціговы) прым. Гоначны (веласіпед). На высьціговум хучэй заёдзяш. Кар. В Ы 'СЫП м. Пясчаны ўзгорак, астравок; выела. На высыпі нічого ні расьце. Дзяр. ВЫ 'ТАНУЦЬ: х ай янб в ы т а н е — хай яно згарыць (прападзе). Hi жывем, a гніём c хваробаў гэтых. Хай янб вытаня, c такім жыцям. Гp. ВЫ 'ТРУБІЦ Ь, -блю, J6iui зак. іран. З 'есці. Пасьці ўсей гаршчок буракбу вытрубілі двох. г PВЫ 'ХВАРАЦЬ,-аю,-аяш 1. Прахварэць. Зл. 2. перан. Прапасці, знікнуць. Кап ты выхварала, з гэтаю вадбю. Kp. В Ы ХО 'Д ЗІЦ Ь, -іць незак. Гл. в ы й с ц і (y 1 i 2 знач.). Пчолы выходзяць, трэ лавіць. Kp. Ужэ «у.ранята выходзяць. Зл. ВЬ ГЦ В ІЧ Ы ЦЬ (выцьвічыць), -y, -ыш зак. Выадукаваць, вывучыць, прывучыць. Так каня выцьвічыў, як чалавёк панімая ўсё. Ст. C. В Ы 'Ц ЕП К А Ц Ц А (выцяпкацца),-аяцца зак. Абабіцца (пра край, бераг тканіны, адзення). Каўнёр выцяпкаўсё, трэба падвярнуць. Гp. ВЫ 'Ц ЕП К І (выцжікі), *аў толькі мн. Абарваныя, распушчаныя ніткі (па краях тканіны, адзення). Выцяпкі пабрэзваю, хай ні вісяць. Bap. В Ы 'Ц ЕРА Б ІЦ Ц А (выцярабіцца), -блюсё