Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

Б УРА К А ВІ'Н Н Е (буракавёнё) н. зборн. Бацвінне. Буракавёнё парасята натто любяць. Едн. Буракавёня прынясла — бацьвіня зварымо. Вальк. БУРАК І' (буракё), -оў толькі мн. Боршч.Ні хачу капусты, а дан яму канёшня буракоу паёсьці. Вар. БУРВА'ЛАК, -лкаў м. 1. жартаўл. Каівалак бервяна. Бярэмянё дроў будзя з бурвалка гэтаго. Гр. 2. перан. Моцны, прыземісты чалавек; камлюкаваты. От загадаваў сілу бурвалак гэты! Кр. БУ'РКА, аў ж. Дзіцячая цацка— літка з костачкай, якая, абарочваючыся вакол aciніткі, бурчыць. Гр. БУ'РСА ж. Сварка, лаянка. Чаго ты бурсу падняў? Hi можаш, як чалавёк, пагаварыць! Кр. БУРЧА'К м. Гатунак высокаўраджайнага скараспелага гароху. Натто добры гарох бурчак: хутко сьпёя i ядроны. Кр. БУ'СЬКІ: д а ць б у с ь к і — пацалаваць (дэіця). Дай буські, то дзет гасцінца дасць. Гр. БУ'ТЛЕЦЬ (бутляць), -яя незак. Гніць ад сырасні (пра бервяно). Hi будзя зь яё падрубы — бутляя. Вар. БУХГК А Ц Ь, -аю, -аяш незак. незад. Кашляць. Зноў будзяш бухікаць, як лёду насмокчасься. Гр. Б У 'Ч Ы Ц Ц А, -ыцца незак. Наіважваіша бадаиь (пра карову). Нёшто бучыцца, лядзі, сынку, каб ні ўбарола яна цябё, нілюцкая. Кр. БУШ ВА'ЛАК, -аўу. Тое, што i б у р в а л а к. (у 1 i 2 знач.). На діваньіні паліць печ было п