Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

даіше есці. Натто добро еў паршук бацьвінё, але ацяўсё— i ў рот цяпёр ні бярэ. Вальк. А ЧУЦ ГЦ Ь, -учу, -ціш зак. Прывесці ў,прытомнасць, ажывіць. Ледзьвя яго ачуцілі пасьля наркозу, думалі — умёр. Зл. АШ ТЬІГА'ЦЬ зак. жартаўл. Біць, муштра* ваць. Бацько ніх часто аштыгая, як ні слуха юць. Гр. АЮ 'СЬКІ выкл. Ужываецца пры адгоне свінен. Kp. Б ВА'БА I -аў ж. Гатунак грушы; бэра. Kp. БА'БА II ж. Саха, развіліна калодзежнага жураўля. Ст. C. БА'БЕЦЬ (бабяць), -яя незак. Маршчыніцца, карабаціцца ў выніку засыхания (пра грушы, бульбу). Картоплі бабяюць ад духаты, гарачб нім у хаці. Kp. Грушы ні гніюць, адно бабяюць. Гp. БАБО'К м. Бабоўнік. Дзяр. БАГА'ЦТВА (багацт/во) н. Багаіше. Гэдулькі багацтва спалілі нямчурэ тыя! Зл. БАДА'К, -бу м. 1. Асот. Бадакё заглушыліўвесь ячмёнь. Kp. 2. Вазон-сталетнік. Гp. БАИ: у словах з казкі: Бег бай па сьцянё, баяць ці не? Kp. БА'ЙБУС, -аў м. Дурань. Зл. БАЙЧ, -аў ж. Пуга. Едн. БАКАВІ'Ц А, -аў ж. Бакавая частка тушы; бакавіна. Бакавіцы тонкія— мало клустасці нацячэ. Гр. БА'ЛА (бало) 1. прысл. Даўней, раней, уперад. Бало дзёці ні такія цікавыя былі. Гp