Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

УРУЧКІ'(уручкё) прысл. Роўна з драбінамі (накласці воз). Много ні бяры сёна— уручкё накладзі i ець хучэй. Вальк. УРЭ'Х, -аў м. Вузенькая іпалоска глебы (ля разоры), якую астаўляе неспрактыкаваны араты. Слабы гараньнік, рас урэх ні возьмяш. Гр. УСМ ІРА'ЦЬ (усьміраць), -аю, -аяш незак. Супакойваць, мірыць. Як прыду c папругаю, хутко усьміру, ні будзяця біцца i крычаць там. Вальк. УСТРАШ Ы 'Ц Ь, -ў, -ыш зак. Запалохаць. Ты яго ні ўстрашыш. £н ні гэто бачыў. Пл. УСТРЭ'Н УЦЬ, -y, -яш зак. Сустрэць. Хай іазё, мо дзе іваўкё ўстрэнуць дурня гэтаго. Тагда.ні будзя хадзіць. Гал. УСТУПА'ЦЦА -аюсё, -аясься незак. Абувацца на хаду, без анучы, не зашнуроўваючы. Уступаюся ў боты i іду да цябё. Kp. Наштб ўступацца, раз босаму цяплб. Гр. У СТУ П І'ЦЦА, -пліосё, нпісься зак. Гл. у ст yп а ц л а. Піма калі зашнурбуваць, так уступлюсё i пабягу хучэй да малого. Яр. УСТУ'ПКІ, -аў адз. у с т у п а й м. Пакаёвы абутак; тапкі. У хаці ўступкі, а на двор другое што абувай. Гр. УСЦЕ'Л ЬКА (усьцёлька), -аў ж. Вусцілка, сцілка. Усьцёльку даў з рамёню ў бот. Ст. С. УСЭ'Н ТА РЫ Ц Ь, -у, -ыш зак. жартаул. Уклаоц||. Усягб іпаршука ўсэнтарылі ў рашку, яг закалолі. Гр. УТО'РЫ, -аў толькі мн. Утора. Уторы выразаў у клёпках на дно. Вар. УТРА'ТА ж. Страта, згуба. Які зэробак з гэтымі парасятамі — адна ўтрата: так часто здыхаюць. Яр