УБО'ІІІА (убойіна),-аў м. i ж. Неслух, упарты, лянівы. Дзе ён табё пойдзя! Лёпяй паляжыць — убойіна гэты. Гр. УВАБРА'ЦЬ, убяру, -эш зак. Зжаць (скасіць) i забрадь зжатае (скошанае); убраць. Добро што ўвабралі з-за пагоды, а то як раздажджыцца — згніло п. Кр. I мы ўжэ ўвабралі — у гумлё ні змарнуяцца. Ст. С. УВАРЫ 'ЦЦА, -ысься, -ыцца зак. непаш. Модна спацець, увапрэць. Гаш цячэ зь яго, так уварыўсё, на лыжах ёгдзичы. Дзяр. УГАЛО'УНЕ (угалоўня) незад. прысл. Абавязкова, канечне. От, угалоўня яму на торх сёніка! Другім разам паёдзяш. Вальк. УДО 'Д (ўдот), -аўм. 1. Удот. 2. абразл. Д урачь. Халёра з гэтым у дотам што люцко зробіш. Гр. УДУ'ХА ж. Дыхавіца. Удуха напала, ні магу аддыхацца. Се. УДЗЮ 'БАЦЦА,-ю сё, -ясься зак. непаш. Памыліцца, у незнаемым бачыць знаёмага; укляпацца. I што на мінё найшло: удзюбаўсё ў нёку жонку— мая сванька, i ўсё! Аля не, ні яна была гэто. Гр. УЖЭ'НДНІК, -аў м. 1. устар. Служачы. Пры Пбльшчы с тэчкамі такімі ўжэнднікі хадзілі адно. Пл. 2. іран. Служачы. Ужэнднікам нёкім робіць у горадзі. Ал. УЗІРА'ЦЦА, -аюсё, -аясься незак. Глядзець. Узірайся сюды, а не ты назад узіраясься. Ст. С. УКАМЯНЕ'ЦЬ, -ёю, -ёяш зак. I. Стаць каменным, скамянець. На марозі ўкамянёло сало. Кр. 2. зламоўн. Стаць нерухомым. Чаго ты ўкаi